Οι Ευρωπαίοι ηγέτες πότισαν για μία ακόμη φορά φαρμάκι, στη χθεσινή σύνοδο στις Βρυξέλλες, τις υποψήφιες προς ένταξη χώρες των Δυτικών Βαλκανίων. Μοίρασαν και πάλι υποσχέσεις. Είπαν στους δυτικοβαλκάνιους πολίτες, και τώρα, αυτό που έχουν βαρεθεί να ακούν, εδώ και χρόνια: ότι τους έχουν ερωτευθεί, αλλά δεν ήρθε η ώρα ακόμη να (τους) παντρευτούν, για να παραφράσουμε την περίφημη «ατάκα» του Λεωνίδα Κύρκου για τις σχέσεις της κοινωνίας με το κόμμα του, τότε (ΚΚΕ εσωτερικού).
Οι ηγέτες των έξι ενδιαφερόμενων κρατών πήγαν και τώρα στις Βρυξέλλες γνωρίζοντας ότι θα επιστρέψουν με άδεια χέρια. Προς στιγμή συζήτησαν μεταξύ τους να σαμποτάρουν τη σύνοδο διά της απουσίας τους, ώστε να εκβιάσουν πολιτικά την κατάσταση.
Δεν υλοποίησαν την απειλή τους, διότι δεν είχαν τη δύναμη να το κάνουν και, εντέλει, αντιλήφθηκαν ότι θα ήταν μια «κίνηση απελπισμένων».
Δεν συμφωνώ πως η χθεσινή σύνοδος ολοκληρώθηκε δίχως απτό αποτέλεσμα.
Ποιο είναι αυτό; Η μεγιστοποίηση της απογοήτευσης των ανθρώπων στα Δυτικά Βαλκάνια, που είδαν και τούτη τη φορά τους Ευρωπαίους να μην τους ανοίγουν μια χαραμάδα αισιοδοξίας. Σε κάθε σύνοδο βρίσκεται από τους ισχυρούς μια αφορμή για να μεταθέσουν στο νεφελώδες μέλλον τα ενταξιακά βήματα των υποψηφίων για ένταξη χωρών. Τη μία βάζει βέτο ο Μακρόν για τη Βόρεια Μακεδονία και την Αλβανία, αισθανόμενος την εκλογική ανάσα της Λεπέν. Την άλλη, οι Ολλανδοί αντιδρούν για την Αλβανία λόγω της δράσης της αλβανικής μαφίας στη χώρα τους. Παλαιότερα εμείς οι Ελληνες για το Μακεδονικό. Τώρα η Σόφια μπλοκάρει τη Βόρεια Μακεδονία, για να την αναγκάσει να αποδεχθεί ότι οι Σλάβοι πολίτες της είναι Βούλγαροι, αύριο ποιος ξέρει τι θα αξιώσει ποιος και από ποιον δυτικό Βαλκάνιο για να μην του βάλει εμπόδιο στην ελπίδα του να γίνει Ευρωπαίος πολίτης. Αναρωτιέται κανείς αν στις Βρυξέλλες, στο Παρίσι, στο Βερολίνο και στις άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, έχουν συνειδητοποιήσει ότι με την άρνησή τους (αδυναμία, αδιαφορία, όπως θέλετε πείτε το) να «περιφράξουν» την πίσω αυλή της Ευρώπης, αφήνουν ελεύθερο το πεδίο στους υφέρποντες βαλκανικούς εθνικισμούς, που δεν θέλουν και πολύ να εκραγούν και να ανάψουν φωτιές πολύ πιο καταστροφικές από εκείνες της δεκαετίας του ’90 λόγω της εμπλοκής και άλλων ισχυρών παικτών και της ρευστότητας στην ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Ευρώπης. Τι δεν καταλαβαίνουν, αλήθεια, στις Βρυξέλλες;
