Φαντάσου, λέει, να ήσουν τον Μάρτιο του 2019 δεκαέξι χρόνων. Θα είχες μπροστά σου πολλά καλοκαίρια. Αλλά μόνο δεκαέξι θα ήσουν μόνο για ένα καλοκαίρι. Μόνο για έναν Ιούλιο είσαι 17. Κι αυτόν τον χρόνο θα ήταν έγκλημα να τον σπαταλήσεις – να τον αφήσεις να κυλήσει αβίωτος.
Στις εικόνες της περασμένης Κυριακής από το γήπεδο της Νέας Σμύρνης βλέπεις μάλλον αυτό: εφήβους και μετεφήβους –κυρίως αγόρια– που πηδάνε από τα κράσπεδα του πανδημικού εγκλεισμού για να βουτήξουν ξανά σε μια κοινή ζωή. Σε ένα πλήθος έτοιμο να τους περιλάβει.
Στην αρένα βλέπεις τον ιουλιανό βρασμό μιας στερημένης και στρεσαρισμένης ζωής. Είναι, όμως, μόνο η ανάφλεξη των ορμονών που φώτισε τη νύχτα της Νέας Σμύρνης; Μήπως εδώ έχουμε χρεία μιας εξήγησης πολιτικής που θα αρθρώνει το ξέσπασμα όπως δεν κατάφεραν να το αρθρώσουν οι πανηγυριστές με τα καπνογόνα;
Μήπως τα παιδιά έχουν ανάγκη τα δόγματα όσων τους παρακολουθούν από τα κοινωνικά δίκτυα, προσπαθώντας να εξαργυρώσουν σε πολιτικό συνάλλαγμα τα γηπεδικά τους συνθήματα;
Καπνοί κι εκλάμψεις σε μια συνάθροιση 20.000 μετεφήβων.
Το νόημα αυτής της μεγάλης συνάθροισης το κρατούσε αυθεντικά ο επί σκηνής τελετάρχης της – ο ΛΕΞ. Ο ράπερ Αλέξης Λαναράς από τη Θεσσαλονίκη είναι λίγο πιο ώριμος από το κοινό του – ήδη 37 ετών. Σε σύγκριση με τους άλλους λαθροδιάσημους του εφηβικού γούστου –τους τράπερ με τις δίστομες εξατμίσεις και τις γυαλισμένες κάννες– φαντάζει όντως ποιητής. Μόνο που οι στίχοι του δίνουν φωνή μάλλον σε μια μελαγχολική αδυναμία παρά σε οργή.
Ο ίδιος υπαγορεύει την ορθή χρήση της μουσικής του. Ο ίδιος τραγουδάει «Ζητάνε να κάνω τον κόσμο καλύτερο, είπα δεν τ’ αναλαμβάνω/ Κρατάς μυστικό; Δεν ξέρω πώς να το κάνω». Και σε μια άλλη από τις παρλάτες του, ακούει εκείνους που του ζητάνε να γίνει κατηχητής: «Κάνε τα παιδιά μας σοφότερα», του λένε και τους απαντάει ωμά: «Αμα μπορούσα θα το ‘κανα».
Παιδιά, τους λέει, μην περιμένετε σοφίες. Αρχίστε την επανάσταση χωρίς εμένα. Κι αυτή η αντιηρωική ειλικρίνεια –μαζί με ένα ύφος που αποπνέει περισσότερο υπαρξιακή παραίτηση παρά λαχτάρα για μπάχαλα και ανατροπή– είναι που καθιστά τον όψιμο ΛΕΞ όντως ενδιαφέροντα. Σίγουρα πιο ενδιαφέροντα από τους πολλούς υποβολείς που έσπευσαν να τον προσαρμόσουν με τις τανάλιες των ηθικολογικών στερεοτύπων τους στα αντισυστημικά –αριστερά και δεξιά– τους προγράμματα. Που, όπως και πρόπερσι, πάλι στη Νέα Σμύρνη, πήγαν να δώσουν στη στιγμιαία παραφορά σημασία εξέγερσης.
Σήμα του ράπερ είναι ένα αγόρι πάνω από ένα φράχτη. Πάει, λες, να πηδήξει τον φράχτη. Μπορεί, όμως, και να έχει παγώσει στον αέρα μετέωρος. Επισφαλής. Παιδί, όπως το λένε, του «πρεκαριάτου». «Δεν ξέρω να μένω ασφαλής», λέει ο ΛΕΞ. Και ποιος ξέρει; Ολος ο κόσμος έγινε «πρεκάριος». Αλλά αυτό δεν είναι επανάσταση. Είναι αμηχανία.