Η κουλτούρα της ισχύος είναι η κουλτούρα του νικητή. Αυτό είναι το συμπέρασμα από το εξαιρετικό άρθρο στην «Καθημερινή» της Κυριακής του Εφραίμ Ινμπαρ. Οταν γράφει πως «το Ισραήλ πρέπει να γίνει πρότυπο και το δόγμα της αυτοδυναμίας παράδειγμα προς μίμηση», αυτό ακριβώς εννοεί. Το Κράτος του Ισραήλ δεν διεξήγαγε τυχαία τρεις νικηφόρους πολέμους εναντίον δεκαπλασίων εχθρικών δυνάμεων. Είχε μια πολιτική ηγεσία με αποφασιστικότητα και επίγνωση της διακύβευσης –η ίδια η ύπαρξη του Ισραήλ– και μια στρατιωτική ηγεσία με την κουλτούρα της ισχύος και τη νοοτροπία του νικητή. Οταν οι επιτιθέμενοι θέλουν να σε εξαφανίσουν από τον χάρτη, το μόνο αποτέλεσμα που υπάρχει είναι η νίκη.
Ο Εφραίμ Ινμπαρ είχε πει στον κ. Βασίλη Νέδο (19/1/2022) κάτι άλλο, ιδιαίτερα ενδιαφέρον: «Γενικά, τα επόμενα χρόνια θα δούμε μια πιο χαοτική Α. Μεσόγειο». Τώρα, το εξειδικεύει λέγοντας πως «Αθήνα – Ιερουσαλήμ – Λευκωσία πρέπει να προετοιμάζονται, χωρίς ψευδαισθήσεις, για πόλεμο». Είναι πραγματικά μια τολμηρή εκτίμηση. Οταν η λέξη «πόλεμος» έχει εξοβελιστεί από το λεξιλόγιο που χαρακτηρίζει τις διεθνείς σχέσεις, ο Ισραηλινός διανοούμενος την επαναφέρει στην ατζέντα, χωρίς κανένα σύμπλεγμα. Μάλιστα μιλάει για ψευδαισθήσεις, αναφερόμενος προφανώς στις κατευναστικές πολιτικές. Το υποστηρίζει μέσα σε πέντε λέξεις: «η αδυναμία πάντα προκαλεί επιθετικότητα». Επίκαιρη διαπίστωση όσο ποτέ άλλοτε για την πατρίδα μας, όπου η διπλωματία των σεισμών, του ζεϊμπέκικου και των κουμπάρων δοκιμάστηκε, δεν άντεξε στις δουλείες της Ιστορίας και ναυάγησε. Είναι προφανές πως το εθνικό δόγμα της δεκαετίας του 1990 «η Ευρωζώνη πάνω απ’ όλα» είχε τις αρνητικές συνέπειές του στον τρόπο προσέγγισης των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Ρεαλιστής, ο Εφραίμ Ινμπαρ αναγνωρίζει τον καθοριστικό ρόλο που διαδραματίζει η Αίγυπτος στις ισορροπίες της Ανατολικής Μεσογείου, κάτι που όπως υποστηρίζει, δεν τυγχάνει της αναλόγου αναγνωρίσεως από τις ΗΠΑ. Με μια κοντόθωρη ιδεολογική οπτική απαιτούν από τον Αλ Σίσι εκλογές, αδυνατώντας να κατανοήσουν πως το δίλημμα είναι κοσμική δικτατορία ή ισλαμιστική δικτατορία. Σταθερότητα ή αποσταθεροποίηση.
Τέτοιες θέσεις συνολικά, θα πρέπει να αποτελέσουν τις βάσεις πάνω στις οποίες θα αναπτυχθεί ένας διάλογος χωρίς προκαταλήψεις, μακριά από στερεότυπα, λογικές αδράνειας και φοβικά σύνδρομα.