Οι εικόνες από το Διάστημα και οι πληροφορίες για το Σύμπαν γεννούν σκέψεις που έχουν να κάνουν με κομβικά ζητήματα της εποχής μας. Οι μηχανισμοί διασποράς των ειδήσεων συνδέουν πλέον αυτόματα οποιαδήποτε πληροφορία με τη γενική κουλτούρα, τη λαϊκή πρόσληψη και την κωδικοποίηση των εντυπώσεων και των αισθημάτων. Είναι λογικό ένα τόσο μοναδικό θέμα, ένα ζήτημα που οδηγεί σε περιοχές παρθένας γνώσης, να προκαλεί δέος, πολλώ δε μάλλον καθώς συνοδεύεται από εικόνες που με την αναπαραγωγή τους επιτείνουν και παρατείνουν τη δύναμη της πρώτης εντύπωσης.
Οι πληροφορίες για το Σύμπαν έχουν πολλαπλές επιμέρους σημειολογικές και ψυχολογικές επιδράσεις. Σε ένα πρώτο συλλογικό και κοινωνικό επίπεδο, η κοινή γνώμη εκτίθεται πάνω σε ζητήματα ισχύος της επιστήμης, με έναν τρόπο σχεδόν μεταφυσικό. Η επιστήμη –γενικώς– ευρισκόμενη στα πρωτοσέλιδα την τελευταία διετία λόγω πανδημίας και επιταχυνόμενων τεχνολογικών εξελίξεων έχει αποκτήσει μια πρωτόγνωρη λαϊκότητα. Η λαϊκότητα αυτή επιτρέπει την ιεροποίηση όσο και την υπονόμευση, όπως σε καθετί που εκτίθεται στην επικαιρότητα. Ομοίως, η Επιστήμη του Διαστήματος περιβάλλεται από τη λάμψη μιας λαϊκότητας που είχε να δει από τη δεκαετία του 1960. Η λαϊκότητα έχει να κάνει με την πρόσληψη, η εκλαΐκευση με τη διάδοση.
Αλλά όσο και αν αυτό μοιάζει ως ένα αυτονόητο παρεπόμενο πληροφοριών που η συντριπτική πλειονότητα αδυνατεί να ερμηνεύσει και να κατανοήσει, άλλο τόσο παραμένει σαφές πως η διάχυση τέτοιας κοσμολογικής γνώσης προκαλεί αντιφατικά αισθήματα σε κάθε άτομο ξεχωριστά. Εχουμε να κάνουμε με ένα δεύτερο προσωπικό και ατομικό επίπεδο, που επηρεάζεται εμμέσως από τις ανακοινώσεις για το Σύμπαν και τη θέση του πλανήτη μας. Και είναι κατανοητό καθώς η γνώση για τον χρόνο, την αρχή του Σύμπαντος και το άπειρο κλονίζει συθέμελα την ατομική ιδέα περί ζωής, θνητότητας και εντέλει σκοπού. Υπάρχει, δηλαδή, μια παράλληλη ανάγνωση. Ο ενθουσιασμός από την πρόοδο της επιστήμης, η θεοποίησή της, η αναπαραγωγή εικόνων από εκατομμύρια ανθρώπους που αντιδρούν στις ειδήσεις με τρόπο παρόμοιο που θα έκαναν σε μια συναυλία, συνοδεύεται από τις κατά μόνας σκέψεις, από την ελπίδα ή από τη μελαγχολία που γεννά η φωτογραφημένη πλέον απεραντοσύνη, η κατάργηση του χρόνου, το πεπερασμένο και το αδιανόητο. Γίνονται εντέλει οι εικόνες αυτές από το Σύμπαν αφορμή για να σκεφτεί κανείς για το μάταιο, για τη μικρή ζωή του, αλλά και για το μεγαλείο, την προσδοκία, την πίστη στον σκοπό. Το άπειρο εμπεριέχει την ιερότητα που έχουμε εξοβελίσει.