Φαίνεται σαν να έγιναν όλα σωστά με τον Βερναρδάκη. Η κατακραυγή ήταν τόσο κατακλυσμιαία που τον ανάγκασε να αποσύρει αμέσως την ανάρτηση («η Κεραμέως είναι Πισπιρίγκου της Παιδείας») και να απολογηθεί.
Φαίνεται ότι το κόμμα του έδειξε σε πρώτη φάση σωφρονιστικά αντανακλαστικά, υποχρεώνοντάς τον να ζητήσει συγγνώμη για το ομολογημένο του «ατόπημα». Σε δεύτερη φάση, η αποδοκιμασία του βουλευτή από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ασυνήθιστα κατηγορηματική. Αρα; Δεν μπορούμε, κόντρα στον θόρυβο, να συμπεράνουμε ότι λειτούργησαν τα αντίδοτα στην τοξικότητα;
Τι άλλο δηλαδή να περιμένουμε; Περιμένουμε, μήπως, ότι σε μια ψηφιακή δημόσια σφαίρα –ένα ποτάμι λόγου χωρίς όχθες– δεν θα ξεφεύγει ποτέ κανείς; Περιμένουμε ότι όλοι οι πολιτικοί θα είναι μετρημένοι χωρίς να ενδίδουν σε υπερβολές για να ξεχωρίσουν στον αδυσώπητο ανταγωνισμό για λίγη προσοχή;
Μέσα σε αυτό το μιντιακό και πολιτικό περιβάλλον, ο Βερναρδάκης ήταν ένα ατύχημα ρουτίνας – μια προβλεπόμενη και αναπόφευκτη αστοχία υλικού. Αν αντισταθεί κανείς στον ηθικό πανικό περί τοξικότητας, θα δει ότι η χοντράδα του αντιμετωπίστηκε πολύ πιο δραστικά απ’ ό,τι θα είχε αντιμετωπιστεί στα συμφραζόμενα του αντιμνημονιακού εμπορίου αγανάκτησης.
Οταν ένα κόμμα αναγκάζεται να απολογείται για τα στελέχη του.
Το κύκλωμα της τοξικότητας είναι πλέον κλειστό. Η χολή δεν διαχέεται στην πλατεία, ούτε ανατροφοδοτείται από αυτήν. Αντιθέτως, ανακυκλώνεται από το πολιτικό σύστημα, για τις ανάγκες του κοινοβουλευτικού θεάτρου. Για τα μάτια και τα αυτιά των ήδη στρατευμένων.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτή η άμιλλα στη γούβα με το δηλητήριο εξυπηρετεί τις ανάγκες των μονομάχων. Τσιμπούν εναλλάξ χουλιγκανικές εξάρσεις του αντιπάλου και τις διογκώνουν, για να εξασφαλίσουν ηθική υπεροχή.
Δεν παίζουν όλοι όμως με τους ίδιους όρους στην ηθικολογική κούρσα. Η Ν.Δ. έχει αποπέμψει τα κρούσματα πολακίζοντος ναρκισσισμού από τις τάξεις της. Εχει χειριστεί με παραδειγματική αυστηρότητα τα στελέχη της, που αποδύονταν σε προσωπικές εκστρατείες κανιβαλίζοντας το brand του κόμματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποδειχθεί επιεικώς πιο χαλαρός. Εχει επανειλημμένως προτιμήσει να υποστεί τη φθορά, αντί να κόψει αδέσποτες κεφαλές που τον εκθέτουν με τις μισαλλόδοξες εμμονές τους και, ενίοτε, τις ψεκασμένες δοξασίες τους.
Πώς εξηγείται αυτή η διαφορά; Είναι ζήτημα πολιτικού μάνατζμεντ; Είναι ο Τσίπρας πιο ανεκτικός στη λυτή γλώσσα; Ή μήπως ο χώρος του διαμορφώθηκε έτσι ώστε να μην μπορεί να απαλλαγεί από τις έξεις της ανώμαλης περιόδου που τον γέννησε;
Είναι μάλλον το πρώτο. Ο πρώην πρωθυπουργός έχει φτάσει να ζητάει συγγνώμη για λογαριασμό των στελεχών του. Αλλά, ηγετικά, δεν έχει ακόμη κατορθώσει να οδηγήσει τη συγγνώμη στις λογικές της συνέπειες.
