Σε όσα λέχθηκαν και γράφτηκαν για τη διαμόρφωση της πλατείας Ελευθερίας στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, ας προστεθεί πως θα έπρεπε να διαβάσουμε ή να ξαναδιαβάσουμε όλοι το αφήγημα του Γιώργου Ιωάννου «Το ξεκλήρισμα των Εβραίων». Βρίσκεται στη συλλογή διηγημάτων «Το δικό μας αίμα», και ας πούμε ότι τέτοια κείμενα θα έπρεπε να προκαλούν συζητήσεις σε σχολεία και λέσχες ανάγνωσης. Πάντως, στον Δήμο Θεσσαλονίκης, ανεξάρτητα από το τι θα κάνουν στο μέλλον στην πλατεία Ελευθερίας, εντοπίζεται έλλειμμα γνώσης και ευαισθησίας. Δυστυχώς δεν πείθει η δήλωση του δημάρχου ότι μελλοντικά η πλατεία όπου συγκεντρώθηκαν όλοι οι άρρενες Εβραίοι της Θεσσαλονίκης από τους ναζί για δημόσιο εξευτελισμό, θα αποτελεί τόπο μνήμης. Δεν πείθει διότι όσα αντικρίζει σήμερα κάποιος στην πλατεία Ελευθερίας είναι αρκετά ισχυρά ώστε η όποια μελλοντική πρόθεση, και μάλιστα κατόπιν πιέσεως δημοσίως διατυπωμένη, να εμφανίζεται αδύναμη.
Εν τω μεταξύ, διαπράττεται σε κεφάλαια η πράξη της ύβρεως. Θα έπρεπε η δημοτική αρχή, έστω και αν δεν ήταν στις αρχικές προθέσεις της, να εισπράξει τον απόηχο των γενικών αντιδράσεων καθώς και του πρώην δημάρχου Γιάννη Μπουτάρη και να αναθεωρήσει. Η πλατεία Ελευθερίας εγγράφεται στην ευρωπαϊκή Ιστορία του Ολοκαυτώματος, ως τόπος μαρτυρίου, και δεν επιτρέπεται να είναι υπαίθριο πάρκινγκ, ούτε καν προσωρινά.
Αποτελεί προσβολή και είναι απορίας άξιον πώς αυτό δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό. Εάν γίνει το υπόγειο πάρκινγκ όπως θέλει η δημοτική αρχή και από πάνω γίνει διευθέτηση της πλατείας και τοποθέτηση του μνημείου του Ολοκαυτώματος σε κεντρικότερη θέση, θα είναι μία λύση που θα φανερώνει την υποτίμηση του ιστορικού αυτού σημείου, την αμηχανία διαχείρισης της μνήμης και την αδυναμία κατανόησης της υπεραξίας που δίνει η σήμανση της δημόσιας Ιστορίας.
Η Θεσσαλονίκη ως μία εξαιρετικά νοηματοδοτημένη πόλη από ένα παλίμψηστο της Ιστορίας έχει ευθύνη και υποχρέωση απέναντι σε όσους την αγάπησαν ως πατρίδα στο παρελθόν αλλά και σε όσους θα την παραλάβουν ως δική τους πόλη – οι επερχόμενες γενιές. Θα ήταν ένα σημείο ωριμότητας αν μπορούσαμε να δούμε τις πόλεις μας και τη διαχείριση της μνήμης ως μια αφετηρία για να κατανοήσουμε, να τιμήσουμε, να σεβαστούμε και κυρίως να σκεφτούμε πέρα από τις δικές μας μικρές, υπάρξεις.