Εγινε η συνάντηση των «δυνάμεων του κακού» στην Τεχεράνη. Η παρουσία σε αυτήν του Ερντογάν θα πρέπει να οδηγήσει το δυτικό στρατόπεδο σε δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Η Ρωσία είναι ένας βάρβαρος εισβολέας και το Ιράν βρίσκεται στη μαύρη λίστα, λόγω κυρίως του πυρηνικού του προγράμματος. Η Τουρκία τι ρόλο έπαιζε σε αυτήν τη συνάντηση; Ανήκει στο ΝΑΤΟ, χωρίς αστερίσκους μέχρι στιγμής, και εκκρεμεί αίτημά της προς τις ΗΠΑ για την αναβάθμιση μέρους της πολεμικής της αεροπορίας.
Πολλά θα γραφτούν για την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική του Ερντογάν. Προσωπικά, όταν ακούω για πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, «κουμπώνομαι». Την πληρώσαμε ακριβά τη δεκαετία του ’80. Το ζήτημα δεν είναι αν μια πολιτική είναι πολυδιάστατη ή μονοδιάστατη, αλλά αν προωθεί τα εθνικά μας συμφέροντα. Το γράφω αυτό γιατί έχουμε εθιστεί στην αντίληψη πως η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική είναι εξ ορισμού θετική. Ομως η ζωή έχει αποδείξει πως συμβαίνει το αντίθετο. Η Ελλάδα προόδευσε με το δόγμα «Ανήκομεν εις την Δύσιν». Απεναντίας, η «υπερήφανη» εξωτερική πολιτική της δεκαετίας του 1980 δεν απέδωσε τίποτα στην πατρίδα μας. Απέδωσε όμως στο κυβερνών τότε κόμμα, καθώς με αυτήν την πολιτική λεηλάτησε την Αριστερά. Η εξωτερική πολιτική ασκούνταν με γνώμονα το κομματικό συμφέρον. Τι κέρδισε η Ελλάδα από την τυφλή υποστήριξη στους Παλαιστινίους; Αεροπειρατείες, βομβιστικές επιθέσεις, μια καταδρομική επιχείρηση εν μέσω τουριστικής περιόδου σε κρουαζιερόπλοιο, ταξιδιωτικές οδηγίες. Τι κέρδισε η Ελλάδα όταν διαχώρισε τη θέση της για τον δικτάτορα Γιαρουζέλσκι ή για την καταδίκη της κατάρριψης, από τους Σοβιετικούς, του νοτιοκορεατικού επιβατικού αεροπλάνου την 1η Σεπτεμβρίου 1983;
Πάντα η πατρίδα μας έκανε βήματα μπροστά όταν είχε ξεκάθαρες θέσεις, όταν τιμούσε τις συμφωνίες της, όταν την υπολόγιζαν όλοι ως έναν σοβαρό και σταθερό σύμμαχο και εταίρο. Αυτό ακριβώς που είναι σήμερα. Ποτέ άλλοτε η Ελλάδα δεν βρισκόταν σε τόσο ισχυρή διπλωματική θέση. Ποτέ άλλοτε δεν είχε αναπτύξει τόσες συνέργειες εντός του στρατοπέδου στο οποίο ανήκει, χωρίς πολυδιάστατους τυχοδιωκτισμούς.
Ο Ερντογάν συνεχώς βρίσκει μπροστά του τις συνέπειες τού αυτόνομου ρόλου που διεκδικεί. Ηδη ακούγονται, έντονα, φωνές που τον κατατάσσουν στις «δυνάμεις του κακού».