Φωτογράφος του πρακτορείου SOOC τον είδε να κυκλοφορεί στην Πεντέλη, εξουθενωμένος, με καμένη μουσούδα και εγκαύματα στην πλάτη. Η εικόνα έκανε αμέσως τον γύρο του Διαδικτύου. Οπως κι εκείνη ενός άλλου σκύλου, που δόθηκε στη δημοσιότητα από το φιλοζωικό σωματείο Stray.gr: βρέθηκε από εθελοντές σε μια αυλή στο Ντράφι, δίπλα στο σπιτάκι του, δεμένος με χοντρή αλυσίδα. Ολα γύρω του καμένα, τα μουστάκια του καψαλισμένα, αλλά εκείνος, σαν από θαύμα, είχε σωθεί. Στα διεσταλμένα μάτια του, ο τρόμος για όσα έζησε… Πολλές αντίστοιχες φωτογραφίες ζώων, που πλήρωσαν το βαρύ τίμημα της φωτιάς στην Αττική και της αδιαφορίας των ανθρώπων τους, κυκλοφόρησαν τις τελευταίες μέρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με λεζάντες όπως «γροθιά στο στομάχι», «συγκλονιστικό», «ανάλγητοι άνθρωποι», «κάθε ζωή έχει αξία».
Ποιοι, όμως, ένιωσαν στ’ αλήθεια αυτή τη γροθιά στο στομάχι; Ποιοι συγκλονίστηκαν; Οσοι διαθέτουν ενσυναίσθηση για τα ζώα, τα σέβονται και τα αγαπούν; Οσοι θεωρούν τα κατοικίδιά τους μέλη της οικογένειάς τους; Οι εθελοντές των φιλοζωικών οργανώσεων που με κόπο και θυσίες αγωνίζονται να κλείσουν τις τρύπες που έχει αφήσει η πολιτεία (και οι αρμόδιοι-αναρμόδιοι δήμοι) στην προστασία των ζώων; Οχι. Γιατί όλοι αυτοί συγκλονίζονται κάθε μέρα. Νιώθουν χιλιάδες γροθιές στο στομάχι: όσες τα ζώα που νυχθημερόν μαζεύουν και «ανασταίνουν» από τους δρόμους.
Στην εύκολη συγκίνηση του Facebook και του Instagram, με τα λόγια του αέρα και τα θλιμμένα emojis, συμμετείχαν για μία ακόμη φορά και όσοι βρίσκονται στην… απέναντι όχθη. Εκείνοι που στρέφουν το βλέμμα τους αλλού όποτε αντικρίζουν στον δρόμο ένα ζώο άρρωστο ή χτυπημένο. Εκείνοι που μαλώνουν με όποιον δουν να βάζει νεράκι και φαγητό στο κατώφλι του για τα αδέσποτα. Εκείνοι που κοροϊδεύουν τη «γατού» ή τη «σκυλού» της γειτονιάς –συνήθως οι γυναίκες υφίστανται τέτοιο μπούλινγκ– για την αγάπη της για τα ζώα. Εκείνοι που κάνουν ότι δεν ακούν τα κλάματα του σκύλου που δέρνει ο συγχωριανός τους. Εκείνοι που ποτέ δεν χάιδεψαν ένα ζώο, δεν είδαν στα μάτια του πόση αγάπη μπορεί να νιώσει και να προσφέρει. Εκείνοι που, αν οι φλόγες πλησιάσουν το δικό τους σπίτι ή κτήμα, θα φύγουν για να σωθούν αφήνοντας χωρίς δεύτερη σκέψη πίσω τον σκύλο, τη γάτα, το άλογο, το γαϊδούρι, την κατσίκα τους – δεμένα, καταδικασμένα σε μαρτυρικό θάνατο. Και, βέβαια, εκείνοι που δεν σκέφτονται καν ότι υπάρχουν και άλλα πυρόπληκτα ζώα: αλεπούδες, χελώνες, σκαντζόχοιροι, πουλιά, έντομα, ερπετά. Με κάθε φωτιά, με κάθε ανθρωπογενή επέμβαση στο περιβάλλον, τα ενδιαιτήματά τους χάνονται, το σπίτι τους συρρικνώνεται. Και είναι και δικό μας σπίτι…