Ηταν μια ασυνήθιστη συνέντευξη Τύπου για την Πολιτική Προστασία. Συνήθως, ο επικεφαλής βγαίνει ή καιόμενος –ενώ η καταστροφή συντελείται– ή καμένος – για να απολογηθεί αφού η κρίση έχει συντελεστεί.
Μετά την πυρκαγιά στην Πεντέλη, όμως, ο Χρήστος Στυλιανίδης δεν είχε νέα δυσάρεστα να πει. Είχε κυρίως ευχαριστίες και συγχαρητήρια να μοιράσει, για μια επιχείρηση που ολοκληρώθηκε με σπάνια ταχύτητα, αν αναλογιστεί κανείς το πρόσφατο προηγούμενο των Θρακομακεδόνων και της βόρειας Εύβοιας.
Εκείνο που δεν ξέφυγε από το μοτίβο της πολιτικής διαχείρισης των καταστροφών ήταν η πολιτική αντιπαράθεση που ακολούθησε, με το βουνό ακόμη να καπνίζει.
Θα περίμενε κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, φροντίζοντας ιδιοτελώς να αποφύγει την έκθεση, θα απέφευγε να πυροβατήσει πάλι σε μια αντιπολιτευτική γραμμή καμένης γης. Θα απέφευγε δηλαδή να κινηθεί στο πεδίο όπου το παρελθόν του προκαλεί αυτόματους –και καταδικαστικούς– συνειρμούς. Λάθος. Ολο το συριζαϊκό σύστημα κινήθηκε σε τόνους που σχεδόν αψηφούσαν το γεγονός ότι η φωτιά είχε ήδη σβήσει.
Η ρουτίνα της καταγγελίας πάνω στα ερείπια της καταστροφής.
Θα περίμενε κανείς ότι το προφίλ του υπουργού Πολιτικής Προστασίας και η ειδικού σκοπού συμμετοχή του στην κυβέρνηση θα τον εξαιρούσε από το βεληνεκές των τοξικών επιθέσεων. Πάλι λάθος. Ηδη από την κρίση της χιονόπληκτης Αττικής Οδού είχε φανεί ότι ο Στυλιανίδης θα αντιμετωπιζόταν όπως και ο πολιτικά φορτισμένος προκάτοχός του.
Η συζήτηση της επόμενης ημέρας εκτυλίχθηκε ακριβώς με τον τρόπο που θα είχε εκτυλιχθεί αν ο όλεθρος δεν είχε αποφευχθεί. Η παρουσία του πρωθυπουργού στην Πεντέλη κοσκινίστηκε για μη κολακευτικά στιγμιότυπα και παρουσιάστηκε σαν να είχε συμβεί κάποιο Μάτι. Σαν να επρόκειτο για επίσκεψη σε τόπο πένθους.
Αυτή η καταγγελτική ρουτίνα –«σβήσει – δεν σβήσει, εμείς τα ίδια θα πούμε»– έχει τόσο εμπεδωθεί, ώστε καθορίζει και την επικοινωνιακή μέριμνα της κυβέρνησης. Προεξοφλώντας τις βολές που θα δεχτεί, η πλευρά που έχει την επιχειρησιακή ευθύνη νιώθει την ανάγκη να επενδύσει πολύ χρόνο στη σκηνογραφία της πολιτικής προστασίας. Δεν αρκεί να κάνεις τη δουλειά. Πρέπει και να φαίνεται ότι την κάνεις. Στην κορυφή της αντιπυρικής περιόδου, πρέπει να καταστρώσεις με στατιστική σχολαστικότητα απολογισμούς και «επί τόπου» περιοδείες.
Ο ανταγωνισμός αυτός δεν είναι μόνο ένας περιττός περισπασμός για όσους έπρεπε να είναι προσηλωμένοι στον πραγματικό κίνδυνο. Απορροφά και όλη την ενέργεια του πολιτικού συστήματος, την ώρα που θα όφειλε να έχει αναγνωρίσει από κοινού τη διαρκή κλιματική απειλή και να συζητάει πώς θα σχεδιάσει την αντιμετώπισή της για τις επόμενες δεκαετίες.
Αντ’ αυτού, ψειρίζουμε τις φωτογραφίες του πρωθυπουργού, να βρούμε ανάρμοστα χαμόγελα.
