Ο κόσμος είναι κακός. Η γενιά της 40χρονης υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας δεν είχε ετοιμαστεί για τόση κακία. Οι ευαισθησίες της είχαν καλλιεργηθεί στα μετανεωτερικά πλάτη ενός άλλου κόσμου: Πώς θα μειώσουμε τους ρύπους όλα τα έθνη μαζί; Πώς θα κλείσουμε την ψαλίδα των ανισοτήτων με τις χώρες που έμειναν πίσω λόγω και του βρόχου της αποικιοκρατίας; Πώς θα στηρίξουμε τα ατομικά δικαιώματα στα καθεστώτα που τα καταπατούν; Πώς θα δικτυώσουμε τους καταπιεσμένους;
Η «πράσινη» εκπρόσωπος των Millennials κόμιζε στη διπλωματία της ισχυρότερης ευρωπαϊκής χώρας αυτόν τον νέο ιδεαλισμό. Και βρέθηκε να αντιμετωπίζει την εργαλειοθήκη του ιμπεριαλισμού του 19ου αιώνα: Πόλεμος με ερπύστριες και ενεργειακούς εκβιασμούς. Κατασκοπεία και προπαγάνδα. Μέχρι και συνωμοσίες, όπως αυτή που ήδη ενοχοποιείται για την αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης Ντράγκι από φιλοπουτινικές δυνάμεις.
Τι μπορεί να πετύχει σε ένα τέτοιο περιβάλλον ωμής δύναμης μία πολιτικός γυμνασμένη μόνο στον ρομαντισμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Εδώ δεν συμφιλιώνεται καν με την ανάγκη ενός μεθοριακού ευρωπαϊκού κράτους να διαθέτει ακτοφυλακή, προκειμένου να ελέγχει την κίνηση στα θαλάσσια σύνορά του. Πώς θα προσαρμοστεί στον βρώμικο πόλεμο μιας αναθεωρητικής απολυταρχίας – που μπορεί να αντέξει πολύ περισσότερο αίμα και πολύ πιο οδυνηρή ένδεια από μια δημοκρατία;
Μια «πράσινη» Millennial στην αρένα του εμπόλεμου κόσμου.
Κόντρα σε όσους την περιφρονούσαν στην αρχή σαν ευάλωτη νιφάδα, η Μπέρμποκ αποδείχτηκε σκληρή. Ενσωμάτωσε στα πρώτα διπλωματικά της βήματα την περιρρέουσα δυσπιστία, απαντώντας ότι οι αρχές δεν είναι πάντα ασύμβατες με τα συμφέροντα.
Η αντίσταση στη ρωσική εισβολή δεν είναι επιβεβλημένη μόνο από τις ευρωπαϊκές αξίες. Είναι και ο μόνος τρόπος να υπηρετηθούν μακροπρόθεσμα τα συμφέροντα της Ευρωπαϊκής Ενωσης –η αυτονομία της, η ευημερία της, ακόμη και η πράσινη αειφορία της– αφού η χειραφέτηση από τα ρωσικά καύσιμα είναι όχι μόνο γεωπολιτική, αλλά και περιβαλλοντική ανάγκη.
Αυτή η προσπάθεια, του ιδεαλισμού που επιχειρεί να προσγειωθεί σαν Realpolitik, προσκρούει ήδη στην πραγματικότητα. Πέντε μήνες κυρώσεων δεν έχουν κλονίσει εσωτερικά το ρωσικό καθεστώς. Εχουν όμως ρίξει σε πολιτική επισφάλεια το Παρίσι και τη Ρώμη. Εχουν μεταστρέψει την κοινή γνώμη στην Ανατολική Γερμανία, με τρόπο που έκανε ακόμη και την ίδια την Μπέρμποκ να ψελλίσει κάτι περί «επαπειλούμενης λαϊκής εξέγερσης».
Το μέταλλο της Πράσινης υπουργού δεν θα κριθεί στην Αθήνα – όπου ο ζυγισμένος διδακτισμός της για το προσφυγικό ήδη αντηχεί σε μια ανοιχτή δημόσια σφαίρα. Η έξυπνη –και ευαίσθητη– ισχύς που φιλοδοξεί να ενσαρκώσει θα κριθεί στον αμέσως επόμενο σταθμό της. Απέναντι στα βλοσυρά μουστάκια της Τουρκίας.