Η συνταγή δεν είναι τυχαία, ούτε νέα. Εχει δοκιμαστεί και άλλες φορές στο πρόσφατο και πιο μακρινό παρελθόν και στη χώρα μας με άλλες αφορμές. Τη βλέπουμε όμως να χρησιμοποιείται όλο και πιο συχνά, είτε σε στιγμές ακραίας πολιτικής πόλωσης, είτε σε περιόδους κατά τις οποίες οι εκάστοτε κυβερνώντες πιέζονται. Η δυσανεξία στην κριτική οδηγεί σε στοχοποίηση και κατασκευή «εχθρών». Οποιος ρωτάει, ερευνά, ή εκφράζει αντίθετη άποψη για μια σειρά σημαντικών θεμάτων, από τη διαχείριση του προσφυγικού και μεταναστευτικού ζητήματος μέχρι το πρόσφατο σκάνδαλο των παρακολουθήσεων, κινδυνεύει να χαρακτηριστεί από πολιτικός εγκάθετος μέχρι εθνικός μειοδότης.
Είναι εύκολο αντί για ξεκάθαρες απαντήσεις κάποιος να καταφύγει σε αυτή την πρακτική. Να θέσει στο επίκεντρο της συζήτησης όχι το περιεχόμενο ενός ρεπορτάζ ή ενός άρθρου γνώμης και να προσπαθήσει να το αποδομήσει με συγκροτημένο λόγο και επιχειρήματα, αλλά να στραφεί κατά του ίδιου του συντάκτη, κατά του προσώπου. Να του αποδώσει ιδιοτελείς σκοπούς, να τον χρωματίσει πολιτικά – όπως τον συμφέρει. Εφόσον θολώσουν τα νερά και χαθεί το νήμα που οδηγεί στην πραγματικότητα, μπορούν πολύ εύκολα να αναδυθούν από τον οποιονδήποτε κάθε λογής ευφάνταστα σενάρια και θεωρίες συνωμοσίας. Στη διαδικτυακή αρένα κάποιοι από εκείνους που ασκούν κριτική μπορεί να αποκαλούνται τη μια μέρα πράκτορες της Τουρκίας και την επομένη να θεωρούνται υποχείρια ή εκπρόσωποι ρωσικών συμφερόντων με κρυφό σκοπό την αποσταθεροποίηση της χώρας.
Δεν είναι ξεκάθαρο εάν όσοι αρέσκονται να ξιφουλκούν ή να στιγματίζουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εμπνέονται από κάποια κομματική γραμμή ή εάν συμβαίνει το αντίστροφο.
Θα μπορούσε ενδεχομένως εύκολα κάποιος να τα προσπεράσει όλα αυτά, εφόσον εξαντλούσαν τη διακίνηση και τη δυναμική τους μεταξύ ψευδώνυμων λογαριασμών του Twitter. Ψήγματά τους, όμως, ή σε κάποιες περιπτώσεις σχεδόν αυτούσια τα αφηγήματα, εμφανίζονται κατά καιρούς στον δημόσιο λόγο και εκτός ψηφιακού κόσμου.
Η μερική ή ολική αναπαραγωγή τους δημιουργεί νέα σύγχυση. Από ένα σημείο κι έπειτα, όσο ο θόρυβος παράγει και άλλο θόρυβο, σε μορφή χιονοστιβάδας, δεν είναι εύκολα διακριτή η αφετηρία τους. Δεν είναι ξεκάθαρο εάν όσοι αρέσκονται στο να ξιφουλκούν ή να στιγματίζουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εμπνέονται από κάποια κομματική γραμμή ή εάν συμβαίνει πλέον το αντίστροφο, εάν αποτελούν αυτοί σε κάποιες περιπτώσεις τον τροφοδότη της. Η δημόσια και πολιτική συζήτηση διεξάγεται με όρους Διαδικτύου. Αυτός ο αντίλαλος ομοειδών πεποιθήσεων και ιδεών που γιγαντώνεται στα «echo chamber» του ψηφιακού κόσμου ακουμπάει όλο και πιο συχνά στον απτό κόσμο. Το δυσάρεστο είναι όταν σπεύδουν να υιοθετήσουν και να αναπαράγουν αυτά τα αφηγήματα, ή την πρακτική της στοχοποίησης άλλοι δημοσιογράφοι, οι οποίοι πολύ εύκολα ανακαλύπτουν στρατεύσεις και κατατάσσουν δημοσιογράφους σε πολιτικά στρατόπεδα επειδή διαφωνούν μαζί τους, αντί να εκθέσουν τα αντεπιχειρήματά τους. Μήπως κρίνουν εξ ιδίων;
