Η πολιτική ένταση της περιόδου επανέφερε τη συζήτηση για τον εκλογικό νόμο με εκατέρωθεν αντεγκλήσεις, που σε πολλές περιπτώσεις δεν βγάζουν νόημα. Η απλή αναλογική είναι προφανές ότι δεν ταιριάζει στις πολιτικές παραδόσεις αυτού του τόπου και με την εφαρμογή της δεν πρόκειται να υπάρξει κυβέρνηση στον αιώνα των αιώνων. Συνεπώς, είναι αδήριτη ανάγκη ένα σύστημα που θα εξασφαλίζει πολιτική ομαλότητα και σταθερότητα. Η παρούσα κοινοβουλευτική πλειοψηφία έκανε την επιλογή της σε πρώιμο χρόνο –ως μη όφειλε– και ψήφισε έναν νόμο που δίνει αυτοδυναμία στο πρώτο κόμμα, αλλά απαιτεί περίπου 1,5 έως 2 ποσοστιαίες μονάδες περισσότερες από ό,τι ο προηγούμενος που έδωσε σταθερές κυβερνήσεις σε πολλές εκλογικές αναμετρήσεις. Πολύ απλά, συνεπώς, ο νόμος που ισχύει και θα εφαρμοστεί στις μεθεπόμενες εκλογές μπορεί να δώσει αυτοδυναμία στο πρώτο κόμμα όταν ξεπεράσει το 38% και με ορισμένες ακόμη προϋποθέσεις, που γενικά έχουν προκύψει σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις που εφαρμόστηκε.
Οι πολίτες, που τόσο έχουν ταλαιπωρηθεί τα τελευταία χρόνια, διαθέτουν την ωριμότητα και το αναγκαίο ένστικτο ώστε να επιλέξουν αυτό που έχει ανάγκη η χώρα, και οι ίδιοι.
Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης έχει δηλώσει με κατηγορηματικό τρόπο πολλές φορές ότι λειτουργεί θεσμικά και δεν πρόκειται να παίξει με τον εκλογικό νόμο. Φαίνεται όμως πως δεσμεύσεις αυτού του τύπου δεν ισχύουν για πάντα στην πολιτική και σύντομα ενδεχομένως αναγκαστεί να αναθεωρήσει. Ασφαλώς θα βρει επαρκή πολιτικά επιχειρήματα για να δικαιολογήσει μια τέτοια στροφή, όπως για παράδειγμα ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν δείχνουν την αναγκαία υπευθυνότητα και εκείνος οφείλει να εξασφαλίσει την πολιτική σταθερότητα εν μέσω διεθνών αναταράξεων – και άλλα ακόμη πιο κυνικά. Ωστόσο, δεν είναι φρόνιμο ένας πρωθυπουργός να καταναλώνει πολιτικό κεφάλαιο, όχι μόνο γιατί δεν του περισσεύει αλλά και για έναν ακόμη πολύ ιδιοτελή λόγο. Αν ψηφίσει τους επόμενους μήνες και λίγο πριν από τις εκλογές τις διορθώσεις στο εκλογικό σύστημα, θα δημιουργηθεί ενδεχομένως η αίσθηση σε ένα τμήμα της κοινωνίας ότι περίπου έλυσε το πρόβλημά του και μπορεί να έχει πολύ πιο χαλαρή εκλογική συμπεριφορά. Το δίλημμα της ακυβερνησίας ίσως είναι ακόμη πιο ισχυρό με έναν εκλογικό νόμο που απαιτεί υψηλότερο ποσοστό στο πρώτο κόμμα. Αυτό βεβαίως επιδέχεται αντίλογο, αλλά καμιά φορά έχει αξία και αποτέλεσμα η θεσμική συνέπεια.
Αυτοί όμως που ναρκοθέτησαν τον πολιτικό στίβο με την απλή αναλογική, ενώ χρησιμοποίησαν τον εκλογικό νόμο με το μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα και τώρα καταγγέλλουν το ενδεχόμενο επιστροφής σε εκείνο το καθεστώς, είναι απλώς τυχοδιώκτες. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που κατά τα λοιπά θεωρεί ότι θα είναι πρώτο κόμμα –κόντρα σε όλες τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι υπολείπεται από 8 έως 10 μονάδες– γιατί άραγε ενοχλείται και δεν πανηγυρίζει; Πολύ απλά, διότι ξέρει την αλήθεια και θέλει να κάνει δύσκολη τη ζωή του αντιπάλου του, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στη χώρα. Ετσι κι αλλιώς οι πολιτικοί συσχετισμοί μοιάζουν παγιωμένοι και δεν ευνοούν σε καμία των περιπτώσεων την προοπτική εξουσίας για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα. Συνεπώς, η μόνη τους προσδοκία είναι να δημιουργηθούν συνθήκες αναταραχής και αστάθειας, μήπως και από κάποια καραμπόλα ευνοηθούν. Οι πολίτες όμως, που τόσο έχουν ταλαιπωρηθεί τα τελευταία χρόνια, διαθέτουν την ωριμότητα και το αναγκαίο ένστικτο ώστε να επιλέξουν αυτό που έχει ανάγκη η χώρα, και οι ίδιοι.