Αυτό που συμβαίνει στην Αθήνα με τα πολλά νέα ξενοδοχεία τα τελευταία χρόνια, μοιάζει μια επανάληψη ενός ιστορικού κύκλου. Η τουριστική ανάπτυξη της πρωτεύουσας ήταν ένα στοίχημα του Μεσοπολέμου που κερδήθηκε εν μέρει αλλά που συνετρίβη με την έκρηξη του Πολέμου. Τότε, γύρω στο 1925-1930, είχε αποκτήσει η Αθήνα καλά νέα ξενοδοχεία, με ναυαρχίδα το αριστοκρατικό Ακροπόλ Παλάς στην Πατησίων. Ο κύκλος επαναλήφθηκε την περίοδο 1955-1965, με το χτίσιμο επί της ουσίας της τουριστικής υποδομής. Κατά μία έννοια επαναλήφθηκε τα χρόνια λίγο πριν και λίγο μετά το 2000 στην ευθεία των Ολυμπιακών και επανακάμπτει στις μέρες μας.
Τη δεκαετία του ’90 είχε γίνει μια σύγκριση με τη δεκαετία του ’60 ως πύλες ανανέωσης δυναμικού, υποδομών, προσδοκιών. Τριάντα έτη μετά, θα μπορούσε να πει κανείς το ίδιο για τη δεκαετία του 2020; Πιθανώς σε επιμέρους πτυχές του φαινομένου.
Πάντως, θα έπρεπε κανείς να ζει γύρω στο 1960 για να νιώσει στο πετσί του τι σημαίνει φρενίτιδα τουριστικής ανάπτυξης στην Αθήνα. Τότε, δεν υπήρχε η αντίληψη των ξενοδοχείων-μπουτίκ, ούτε η αποκατάσταση ιστορικών κτιρίων ούτε, φυσικά, το airbnb. Υπήρχε όμως πίστη στο αύριο. Και οι αριθμοί επιβεβαίωναν και ενίσχυαν την πίστη αυτή.
Στο κέντρο της Αθήνας το Χίλτον χτιζόταν, η νέα Μεγάλη Βρεταννία ήταν έτοιμη και μεγαλοπρεπής, όπως και το διπλανό Κινγκ Τζωρτζ, που απέκτησε νέους ορόφους. Το Κινγκς Πάλας ήταν επίσης κόσμημα. Σε σχέδια Κώστα Κιτσίκη με πολυτελείς αίθουσες, νυχτερινή ζωή και ρουφ γκάρντεν, ήταν η επιτομή της καλής ζωής, γωνία Πανεπιστημίου και Κριεζώτου. Πολλά νέα ξενοδοχεία, πιο οικονομικά, είχαν ανοίξει κάτω από το Σύνταγμα και στην Ομόνοια. Το Αμαλία στη συμβολή Αμαλίας και Ξενοφώντος, σε σχέδια Νίκου Βαλσαμάκη, ήταν επίσης πολυτελές, όπως και το Olympic Palace στη Φιλελλήνων, σε σχέδια Ιάσονα Ρίζου. Καθώς και το Χίλτον χτιζόταν σε σχέδια ονομαστών Ελλήνων αρχιτεκτόνων (Βουρέκας, Στάικος, Γεωργιάδης, Βασιλειάδης), υπήρχε τότε διάχυτη η εμπιστοσύνη στο δυναμικό της χώρας που πάλευε να ανεβεί κατηγορία. Ηταν όμως και η εποχή κορυφαίων συνεργασιών με επιφανείς ξένους αρχιτέκτονες, τον Εερο Σααρίνεν για το αεροδρόμιο στο Ελληνικό και τον Βάλτερ Γκρόπιους για την πρεσβεία των ΗΠΑ. Εκείνη την κοσμογονία θα πρέπει τη θυμόμαστε.