Εχεις αδειάσει τη βαλίτσα σου εδώ και μέρες. Την έχεις αφήσει σε μια γωνιά του υπνοδωματίου και δεν σου πάει η καρδιά να την ανεβάσεις στο πατάρι. Τα μαγιό και οι πετσέτες θαλάσσης είναι διπλωμένα σ’ ένα ράφι. Ενας πολύχρωμος υφασμάτινος πύργος. Ξέρεις ότι έχει έρθει η ώρα να αποσυρθούν στα… ορεινά της ντουλάπας αλλά αντιστέκεσαι. Ολο και κάποια ευκαιρία για μερικές ακόμη βουτιές θα προκύψει, σκέφτεσαι.
Δεν τη χόρτασες τη θάλασσα. Ούτε φέτος. Χρειαζόσουν περισσότερες «ανάσες». Μετρημένες ήταν οι μέρες των διακοπών. Πάνω που άρχισες να χαλαρώνεις και να προσεγγίζεις κάπως την αμεριμνησία (στόχος που σχεδόν κάθε χρόνο παραμένει ανεπίτευκτος τελικά), έφτασε η ώρα της επιστροφής. Τα περισσότερα ρούχα από όσα είχες πάρει μαζί σου δεν τα φόρεσες, με παρεό, μπλουζάκια και σαγιονάρες κυκλοφορούσες όλη τη μέρα. Τα βιβλία, πάντως, τα διάβασες. Ολα. Αχόρταγα. Στη μεγάλη βεράντα του παραθαλάσσιου σπιτιού που έμοιαζε να ίπταται πάνω από το νερό· μια γουλιά καφέ, γύρισμα σελίδας, δυο ρώγες σταφύλι, μια ματιά στο πέλαγος. Κλείνεις τα μάτια σου και νομίζεις πως είσαι ακόμη εκεί. Νιώθεις το αεράκι να δροσίζει το πρόσωπό σου, την αλμύρα να γαργαλάει τα ρουθούνια σου.
Εδώ και δεκαετίες, ουσιαστικά από τότε που ενηλικιώθηκες και έχασες τις βεβαιότητες της παιδικής ηλικίας, κάθε καλοκαίρι σού αφήνει μια γεύση ημιτελούς, ανεκπλήρωτου. Και κάθε φθινόπωρο γεννάει την ανάγκη μιας νέας αρχής. Σου δημιουργεί και τη σιγουριά –ή μήπως την ψευδαίσθηση;– πως όλα μπορείς να τα αλλάξεις. Θα αξιοποιώ καλύτερα τον χρόνο μου. Θα βλέπω πιο πολύ τους ανθρώπους μου. Θα κάνω δίαιτα. Θα μαγειρεύω. Θα γυμνάζομαι. Με το που μπαίνει ο Σεπτέμβρης ξεκινάς με φόρα για τους νέους «προορισμούς» σου. Στην πλειονότητά τους θα αλλάξεις ρότα και θα τους εγκαταλείψεις στην πορεία. Οχι γιατί θα το θέλεις, αλλά γιατί η καθημερινότητα θα σε αναγκάσει, δοκιμάζοντας τις αντοχές σου: τα ζόρια στη δουλειά και το αέναο κυνήγι των προθεσμιών, το άγχος για τις οικονομικές υποχρεώσεις, οι χαμένες ώρες στους μποτιλιαρισμένους δρόμους.
Αυτή είναι η ετήσια νομοτέλεια των πραγμάτων. Ετσι είναι το φθινόπωρο. Ισορροπεί ανάμεσα στις αναμνήσεις του θέρους και τις προσδοκίες για τον χειμώνα. Περιέχει την ελπίδα και τη ματαίωση ταυτόχρονα. Με το ένα πόδι πατάει στη στεριά και με το άλλο ακουμπάει ακόμη τη θάλασσα. Εποχή αμφίβια. Ισως γι’ αυτό τόσο γοητευτική…