Αν μεγαλώσατε τη δεκαετία του ’70, του ’80 ή ακόμη και του ’90 και παρακολουθούσατε στοιχειωδώς τα δημοφιλή ομαδικά αθλήματα, η σκηνή δεν θα σας είναι ξένη: οι εθνικές ομάδες παρατάσσονται στο γήπεδο και έρχεται η στιγμή για την ανάκρουση των εθνικών ύμνων. Οι παίκτες της αντίπαλης ομάδας, ανεξαρτήτως σημασίας του αγώνα ή καταγωγής, τραγουδούν τον εθνικό ύμνο της χώρας τους με λιγότερο ή περισσότερο πάθος. Oι Ιταλοί, για παράδειγμα, τραγουδούν αγκαλιασμένοι σε μια χειρονομία αποφασιστικότητας και επίδειξης φρονήματος, οι περισσότεροι Λατινοαμερικανοί με το δεξί τους χέρι κολλημένο σθεναρά στο μέρος της καρδιάς.
Οταν ερχόταν η στιγμή ανάκρουσης του ελληνικού εθνικού ύμνου, πάντα μου έκανε εντύπωση η αμηχανία των δικών μας παικτών. Οι περισσότεροι δεν άνοιγαν το στόμα τους, κάποιοι μουρμούριζαν κάτι μέσα από τα δόντια τους και ελάχιστοι (δύο ή τρεις το πολύ) σχημάτιζαν κανονικά τις λέξεις. Χωρίς να έχω υπάρξει ποτέ εθνικιστής, το άκουσμα του εθνικού ύμνου μού προκαλούσε πάντα μια ελάχιστη συγκίνηση, ένα ανεξήγητο σωματικό ρίγος· εκτός κι αν επρόκειτο για συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής ή κάτι τέτοιο. Ως εκ τούτου η διαχρονική… μουγγαμάρα των Ελλήνων αθλητών σε ένα τόσο υψηλού συμβολισμού τελετουργικό ήταν πάντα ένα ανεξήγητο γεγονός για το παιδικό και εφηβικό μου μυαλό. Αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν κανένας υπεύθυνος από τις αρμόδιες ομοσπονδίες να μην έχει παρατηρήσει αυτό που έβλεπε από την τηλεόραση ένας δεκατετράχρονος και να μην έχει παρέμβει σχετικά… Σκεφτόμουν κάθε πιθανή και απίθανη δικαιολογία: το μεταπολιτευτικό κλίμα που δεν σήκωνε ιδιαίτερο πατριωτικό πάθος, το υπερβολικό άγχος μας πριν από αναμετρήσεις με συνήθως ισχυρότερους αντιπάλους, την υποψία ότι κάποιοι παίκτες ίσως να μη γνωρίζουν τα λόγια του εθνικού ύμνου…
Ανέσυρα αυτές τις σκέψεις στο θέαμα των τριών αδελφών Αντετοκούνμπο να τραγουδούν με πάθος και υπερηφάνεια τον εθνικό μας ύμνο πριν από κάθε παιχνίδι στο τρέχον Eυρωμπάσκετ. Αν προσέξετε, υπάρχουν ακόμη συμπαίκτες τους που παραμένουν σιωπηλοί ή ψιθυρίζουν. Οπως έγραψε κι ένας φίλος, δεν θα πρέπει να υπάρχει πιο σκληρή τιμωρία για κάθε ακροδεξιό και για κάθε ακροαριστερό σε αυτή τη χώρα από την εικόνα αυτή: την ώρα που η κάμερα ζουμάρει στα πρόσωπα των τριών αυτών Ελλήνων, ο ήχος από το ζωηρό τους τραγούδι να διαπερνά καλώδια, δίκτυα και δέκτες και να φτάνει μέχρι τα αυτιά μας. Και τις ψυχές μας.
