Μας υποδέχτηκε με απροσποίητη ζεστασιά στον μικρό ξενώνα της. Μας κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα διερευνητικά στα μάτια, χωρίς να μιλήσει, και χαμογέλασε πλατιά. «Υπέροχα!» αναφώνησε. «Τέτοιους ανθρώπους θέλω στο σπίτι μου».
Την επόμενη μέρα, στην τραπεζαρία, μας περίμενε ένα πρωινό πέρα από κάθε προσδοκία: πίτες αλμυρές και γλυκές, κουλουράκια και τάρτες, μαρμελάδες και γλυκά του κουταλιού, όλα από τα χέρια της. «Δοκιμάστε την τάρτα με τα αχλάδια. Νομίζω ότι την πέτυχα», μας είπε. Σερβιριστήκαμε σε χειροποίητα κεραμικά σκεύη, φτιαγμένα από αγγειοπλάστες του νησιού και περίτεχνα πλουμισμένα: άλλο με ώριμα ρόδια έτοιμα να σκάσουν, άλλο με ανθισμένες τριανταφυλλιές, άλλο με ψαράκια και πλάσματα του βυθού. Με υπαίθριο μουσείο κεραμικής έμοιαζε ο κήπος του ξενώνα καθώς οι ένοικοι ακουμπούσαμε τα πιάτα και τις κούπες με τον αχνιστό καφέ πάνω στα τραπεζάκια. Το μεθεπόμενο πρωινό νέες λιχουδιές είχαν προστεθεί. «Εχω κέικ με λεμόνι, τυρόπιτα και γλυκιά κολοκυθόπιτα», μας ενημέρωσε η οικοδέσποινα. «Κάτσε να σας φέρω και λίγη τάρτα που περίσσεψε από χθες, εκείνη με τα αχλάδια. Σας άρεσε, έτσι δεν είναι;» Ναι, πολύ.
Πότε τα κάνει όλα αυτά; Πώς προλαβαίνει; Κι είναι και το κόστος. «Βγαίνει» με λίγα δωμάτια (και τις χαμηλές τιμές της) μια τόσο μικρή μονάδα; «Οχι, βέβαια. Μάλλον “μπαίνω” μέσα», παραδέχτηκε. «Η πλατφόρμα εύρεσης ξενοδοχείων μού κρατάει ένα σημαντικό ποσοστό. Επιπλέον, πληρώνω την κοπέλα που χειρίζεται το Ιντερνετ· δεν ξέρω εγώ από αυτά τα μαραφέτια. Τι μένει; Ισα βάρκα, ίσα νερά…». Γιατί επιμένει, λοιπόν, να προσφέρει ένα τόσο πλουσιοπάροχο και πολυδάπανο για την ίδια πρωινό; «Α, όλα κι όλα. Σαράντα χρόνια γίνεται αυτό. Μπαίνω στην κουζίνα να μαγειρέψω και στη σκέψη ότι θα ευχαριστήσω τους πελάτες μου ευχαριστιέμαι κι εγώ. Γαληνεύω. Για την ψυχή μου το κάνω, λοιπόν, και δεν πρόκειται να σταματήσω», απάντησε.
Τη μέρα της αναχώρησής μας, μαζί με την απόδειξη μας έδωσε και ένα φύλλο τετραδίου, όπου είχε γράψει τη συνταγή της τάρτας με τα αχλάδια. «Εύκολη είναι, δεν θα σε παιδέψει. Να θυμάσαι μόνο πως τα φρούτα, όποια φρούτα κι αν βάλεις, πρέπει να “κρατάνε” λίγο, να μην είναι ώριμα».
Ευχαριστούμε, κυρία Ρένα, που μας θυμίσατε τι είναι αυτό που πραγματικά μπορεί να κάνει το ελληνικό τουριστικό προϊόν ασυναγώνιστο: όχι τα σπα, τα ελικοδρόμια και οι θηριώδεις πισίνες, αλλά η ανθρωπιά, η ζεστασιά και το αληθινό νοιάξιμο.