Η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας στην Ελλάδα είναι μια «πονεμένη ιστορία», η οποία συνήθως σκοντάφτει σε ένα πλέγμα ασύλληπτης γραφειοκρατίας, πελατειακών σχέσεων, διαφθοράς. Οσο η οικονομία έμοιαζε να πορεύεται και «λεφτά να υπάρχουν», χείμαζε κι εκείνη αδιάφορα, πλέοντας μέσα στην αδιαφάνεια. Οταν ήρθε η κρίση, οι «ξένοι» ζητούσαν επίμονα στοιχεία, κι έτσι δημιουργήθηκε το ψηφιακό μητρώο δημόσιας περιουσίας, το οποίο όμως, μάλλον, παραμένει αδρανές· δεν επικαιροποιείται δηλαδή. Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με στοιχεία στο ερώτημα πόση και ποια είναι η ακίνητη δημόσια περιουσία. «Οσο σκάβουμε, φρίττουμε», ομολογεί παράγοντας που ασχολείται με το θέμα. Η Δημόσια Υπηρεσία Απασχόλησης (ΔΥΠΑ, πρώην ΟΑΕΔ) είναι μία από τις εξαιρέσεις που έχει προχωρήσει στη χαρτογράφηση των ακινήτων της. Ετσι, για παράδειγμα, μπορεί να πληροφορηθεί κανείς ότι διαθέτει 2.543 ακίνητα, εκ των οποίων τα 580 είναι κατάλληλα προς αξιοποίηση.
Η Στρατηγική Κοινωνικής Στέγασης που ανακοινώθηκε πρόσφατα από την κυβέρνηση, προσφέροντας μια αναγκαία προοπτική ανάσας σε ένα ζήτημα περισσότερο από ασφυκτικό, περιλαμβάνει και τη δράση της «κοινωνικής αντιπαροχής». Την αξιοποίηση ακινήτων του Δημοσίου για παροχή κατοικίας με χαμηλό ενοίκιο. «Στόχος», διαβάζουμε, «είναι η ανέγερση 2.500 κοινωνικών κατοικιών για 5.000 ωφελούμενους νέους έως 39 ετών».
Σε αυτή την περίπτωση δεν πρέπει, καν, να αναρωτηθεί κανείς αν είναι εφικτό, αλλά να το θεωρεί δεδομένο και να προχωρήσει στο επόμενο ερώτημα: πόσος χρόνος θα χρειαστεί. Γιατί είναι η στιγμή που ανοίγεται η χαραμάδα της αξιοποίησης. Με την κοινωνική πίεση που ασκείται στο θέμα της στέγασης, είναι η μόνη ελπίδα να γίνει ένα βήμα σε αυτό το αξεδιάλυτο κουβάρι. Εναν πόρο σε αδράνεια, εξωφρενική «πολυτέλεια» για την Ελλάδα, με μεγάλο κόστος.
Οι ιστορίες που υπάρχουν πίσω από τα ερειπωμένα κτίρια του Δημοσίου αποτελούν βασικό κεφάλαιο στο βιβλίο του ελληνικού παραλογισμού, του αδιανόητου και της τρέλας. Η αθόρυβη αυτή διάλυση του δημόσιου ιστού διαβρώνει το αστικό τοπίο, ροκανίζοντας όχι μόνο τα ακίνητα αλλά και τη ζωή των πόλεων.
Ας περιοριστούμε στην Αθήνα. Μπορεί να μην εμπλέκεται στην εγκατάλειψη μόνο το Δημόσιο (περισσεύουν, επίσης, οι παρατημένες περιουσίες ιδρυμάτων και κληροδοτημάτων), αλλά όσο το πρόβλημα εξακτινώνεται τόσο πελαγοδρομεί η επίλυσή του. Το ακατοίκητο, εντέλει, δεν παραμένει «ακατοίκητο». Γεμίζει από απόβλητα διαφθοράς, ελλείμματα πολιτικής. Ολα τοξικά και σε βάθος χρόνου.