Χθες το μεσημέρι, την ώρα που μιλούσαμε στο τηλέφωνο, ο Ρωμανός Γεροδήμος παρατήρησε ασυνήθιστη κίνηση στη συνήθως ήσυχη γειτονιά του. Τι να είχε συμβεί; Θα μάθαινε πολύ γρήγορα: η ουρά του κόσμου που ήθελε να αποτίσει φόρο τιμής μπροστά από τη σορό της βασίλισσας Ελισάβετ είχε φθάσει στο πάρκο της περιοχής, δηλαδή τρία λεπτά από την πόρτα του σπιτιού του και… επτά χιλιόμετρα από το Αββαείο του Ουεστμίνστερ. «Είναι ασύλληπτο αυτό που συμβαίνει», μου λέει.
Ο καθηγητής Ρωμανός Γεροδήμος μεταφέρει από το Λονδίνο μια πάνδημη θλίψη.
Απευθύνθηκα στον Ρωμανό Γεροδήμο και λόγω της ιδιότητάς του (είναι καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής και Δημοσιογραφίας στο Πανεπιστήμιο του Μπόρνμαουθ), αλλά και γιατί ήθελα να ρωτήσω έναν φιλελεύθερο Ελληνα με βαθιά γνώση της βρετανικής κοινωνίας πώς βιώνει αυτές τις ιστορικές στιγμές. Αλήθεια, σκέφτηκε να στηθεί στις ουρές; Απαντά καταφατικά: «Από την πρώτη στιγμή είχα αποφασίσει ότι θέλω να πάω, τόσο για να αποτίσω φόρο τιμής (είμαι άλλωστε και Βρετανός πολίτης, που ορκίστηκα πίστη στη βασίλισσα το 2013), όσο και για να βιώσω μια μοναδική ιστορική στιγμή. Ακόμη και ως κοινωνικός επιστήμονας, όλο αυτό που ζούμε μου προκαλεί φοβερό ενδιαφέρον. Γνώριζα ότι η αναμονή για το λαϊκό προσκύνημα στο Ουεστμίνστερ θα ήταν πολύωρη και λόγω της δουλειάς μου δεν θα είχα τη δυνατότητα να περιμένω εκεί, οπότε επέλεξα να πάω στην “υποδοχή” της σορού στο Λονδίνο, το βράδυ της περασμένης Τρίτης. Ηταν μια πραγματικά κατανυκτική, συγκινητική στιγμή».
Του επισημαίνω ότι στην Ελλάδα καταφθάνει ο απόηχος μιας πάνδημης θλίψης, ανεξαρτήτως πολιτικών απόψεων και προτιμήσεων. «Ειλικρινά, δεν έχουμε ξαναζήσει ποτέ κάτι τέτοιο τις τελευταίες δεκαετίες και πιστεύω δεν θα το ξαναζήσουμε τις επόμενες, γιατί δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή προσωπικότητα αντίστοιχης εμβέλειας και διάρκειας ζωής. Ασχέτως του πώς νιώθει κάποιος για τη μοναρχία, η Ελισάβετ ήταν μια σταθερά στη ζωή όλων μας, εντός και εκτός Βρετανίας. Εξεπλάγην ακόμη και ο ίδιος από τη συναισθηματική φόρτιση που ένιωσα όταν βρέθηκα εκεί, ανάμεσα σε άλλους, να υποδεχόμαστε το φέρετρο. Είναι πολύ δύσκολο να το εξηγήσεις: όταν βρίσκεσαι στον ίδιο χώρο με πολλούς άγνωστους ανθρώπους, οι οποίοι με απόλυτο σεβασμό περιμένουν να τιμήσουν ένα κοινό σύμβολο, αλλά κυρίως έναν άνθρωπο που δεν τον ήξεραν καν προσωπικά, δεν μπορείς παρά να νιώσεις μια αυθόρμητη συγκίνηση. Οταν μια ολόκληρη κοινωνία βγάζει τον καλύτερο εαυτό της, αυτό σε συμπαρασύρει και εσένα. Ακόμη και χθες αργά το βράδυ στο μετρό είδα ανθρώπους που είχαν ταξιδέψει από όλη τη χώρα να κατεβαίνουν από το τρένο με τα τάπερ και τις κουβέρτες τους, χωρίς φωνές, γέλια ή υστερίες, ήρεμοι και αξιοπρεπείς. Ακόμη και αυτό σε συγκινεί».