Φέτος οι πολιτικές εκδηλώσεις της ΔΕΘ μύριζαν ναφθαλίνη. Είχαν από αποστασία μέχρι κρατικοποιήσεις και αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή, τη διαβόητη ΑΤΑ της ένδοξης δεκαετίας του 1980. Είναι αξιοπερίεργη η αυτοσυγκράτηση του Ν. Ανδρουλάκη που σταμάτησε την αναδρομή του στο παρελθόν στο 1965. Με την αντιδεξιά φόρα που έχει πάρει, θα μπορούσε κάλλιστα να αναφερθεί και στη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη και γιατί όχι και στις εκλογές της βίας και της νοθείας.
Ο Αλ. Τσίπρας εμφανίστηκε πιο συγκρατημένος στο ταξίδι στον χρόνο. Σταμάτησε στη δεκαετία του 1980. Τότε που οι κρατικοποιήσεις –που βεβαίως είχαν ξεκινήσει αμέσως μετά τη Μεταπολίτευση– ήταν κεντρική πολιτική του πανίσχυρου τότε ΠΑΣΟΚ, με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα. Θυμάμαι πως τότε τις κρατικοποιήσεις τις αποκαλούσαμε κοινωνικοποιήσεις για να δώσουμε μια άλλη διάσταση, πιο θελκτική, σε μια πολιτική που μετά λίγα χρόνια κατέρρευσε παγκοσμίως με πάταγο. Η δε περίφημη ΑΤΑ το μόνο που είχε πετύχει ήταν να ανατροφοδοτεί τον πληθωρισμό, γι’ αυτό ο Ανδρέας Παπανδρέου, όταν σοβαρεύτηκε, την κατήργησε.
Ο Αλ. Τσίπρας δηλώνοντας πως θα επανακρατικοποιήσει τη ΔΕΗ υποθέτω πως θα είχε μελετήσει το οικονομικό κόστος του εγχειρήματος, όπως και τις συνέπειες που θα έχει μια τέτοια ενέργεια στην εικόνα της Ελλάδας στους επενδυτικούς κύκλους του εξωτερικού και στους οίκους αξιολόγησης. Εκτός αν αυτά δεν θα τα υπολογίζει η «δεύτερη φορά Αριστερά».
Επίσης υποθέτω πως όλη αυτή η φασαρία θα γίνει όχι για να ξαναδιοικούν τη ΔΕΗ οι Φωτόπουλοι, αλλά για να έχει φθηνό ρεύμα ο λαός στα δύσκολα χρόνια που έρχονται. Το ερώτημα είναι πώς θα γίνει αυτό. Μόνον αν η ΔΕΗ πουλά στον καταναλωτή το ρεύμα με ζημία. Αλλη λύση δεν υπάρχει.
Προφανώς οι ζημίες θα καλυφθούν είτε με κρατικές ενισχύσεις, κάτι που αντίκειται στους κανόνες της Ε.Ε., είτε η ΔΕΗ θα οδηγηθεί στην κατάσταση της χρεοκοπίας, όπως ήταν όταν την παρέλαβε η Νέα Δημοκρατία.
Το ερώτημα είναι γιατί κάποια κόμματα καταφεύγουν σε αποτυχημένες πολιτικές ρετρό. Διότι δεν έχουν να πουν τίποτα για το μέλλον. Αδυνατούν να το συλλάβουν. Αλλά ως γνωστόν η νοσταλγία ποτέ δεν ήταν πολιτική πρόταση.