Είναι κοινή παραδοχή πως ο Αλ. Τσίπρας διέλυσε την ομίχλη που κάλυπτε το μετεκλογικό τοπίο των πρώτων εκλογών. Δηλώνοντας πως δεν τον ενδιαφέρει μια κυβέρνηση των κομμάτων της αντιπολίτευσης, θρυμμάτισε την προοπτική της «προοδευτικής» κυβέρνησης, εφόσον οι υπάρχοντες συσχετισμοί δυνάμεων καταγραφούν σε αυτές τις εκλογές. Ηταν μια επιβεβλημένη κίνηση, καθώς φαίνεται πως έτσι διεκδικεί την πρώτη θέση, που θα τον καταστήσει κυρίαρχο και ρυθμιστή των εξελίξεων. Μέχρι προχθές, η προβολή του συνθήματος της «προοδευτικής» κυβέρνησης ήταν μια τονωτική βιταμίνη στους φίλους του ΣΥΡΙΖΑ, τους έδινε μια προοπτική η οποία βεβαίως όλοι γνώριζαν πως εκινείτο εκτός πραγματικότητας, καθώς ως γνωστόν δεν έβγαιναν οι αριθμοί.
Τώρα ο Αλ. Τσίπρας αποκαθιστά τουλάχιστον κατά τρόπο λογικό, ελάχιστα όμως ρεαλιστικό, την πολιτική του στοχοθεσία. Επιδιώκει να είναι το πρώτο κόμμα στις εκλογές με την απλή αναλογική, ώστε να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ των περίπου 45 βουλευτών. Θα υπάρχει μια ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία άνω των 160 εδρών. Το μόνο πρόβλημα βρίσκεται στο γεγονός πως τον ΣΥΡΙΖΑ δεν τον ευνοούν οι δημοσκοπήσεις. Ο Αλ. Τσίπρας, επικοινωνιακά, θεράπευσε αυτό το μειονέκτημα τού σεναρίου του επαναλαμβάνοντας πως «δεν εμπιστεύεται τις δημοσκοπήσεις». Πιθανόν να ξαναζητήσει συγγνώμη από τους δημοσκόπους.
Αυτή η νέα στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ προφανώς και θα λειτουργήσει συσπειρωτικά, στον βαθμό που μεταθέτει την κρισιμότητα της σύγκρουσης στις εκλογές με την απλή αναλογική, αποτρέποντας με αυτόν τον τρόπο τη χαλαρή ψήφο. Γιατί, αν υπάρχει η βεβαιότητα πως θα υπάρξουν, μετά ένα μήνα, και δεύτερες εκλογές, είναι λογικό οι πρώτες να αντιμετωπιστούν κάπως σαν τις ευρωεκλογές. Εννοείται όμως πως η συσπείρωση του ενός κόμματος εξουσίας φέρνει μοιραία και τη συσπείρωση του άλλου. Σε αυτές τις περιπτώσεις τις απώλειες τις υφίστανται τα μικρότερα κόμματα, κάτι που πρωτίστως θα πλήξει το ΠΑΣΟΚ.
Η απάρνηση εκ μέρους του Αλ. Τσίπρα της κυβέρνησης των ηττημένων τον φέρνει πιο κοντά στο να συναινέσει, ευκαιρίας δοθείσης, στην αλλαγή του εκλογικού νόμου, που θα ματαιώσει τις διπλές εκλογές. Οποιος κερδίσει, μια κι έξω, με το bonus+50 έδρες σχηματίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση, χωρίς να παιδεύεται με τα νάζια του Ανδρουλάκη.