Ε, και; Τι έγινε; Μήπως κιόλας είναι καλύτερος ο Βελόπουλος από το ΠΑΣΟΚ; Μήπως είναι καλύτερο να συνεταιριστείς με ένα κούφιο δημαγωγικό σχήμα, χωρίς πελατειακά δίκτυα και στελεχική σπονδυλική στήλη, από το να διαπραγματεύεσαι διαρκώς με έναν οργανισμό γαλβανισμένων επαγγελματιών της εξουσίας;
Ο Μάκης Βορίδης το είπε πιο ήπια όταν απάντησε ότι «δεν αποκλείει κανέναν», αν υπάρχει περίπτωση η Ν.Δ. να συνεργαστεί με τον Βελόπουλο. Η είδηση θα ήταν αν απέκλειε τη συνεργασία με τον πρώην συνάδελφό του στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΛΑΟΣ. Αλλοι συνάδελφοί του, χωρίς να έχουν προηγούμενη συνάφεια με τον έτερο καρατζαφερογενή τηλεπλασιέ, είναι, κατ’ ιδίαν, πιο κατηγορηματικοί. Λένε ότι, ακόμη κι αν οι παρακολουθήσεις δεν είχαν κάψει τις γέφυρες με το ΠΑΣΟΚ, ο Βελόπουλος θα παρέμενε προτιμότερος εταίρος. Θα ήταν ευκολότερα διαχειρίσιμος, λόγω μεγέθους, επειδή θα διαπραγματευόταν μόνος, χωρίς συνιστώσες και εσωκομματικούς περισπασμούς. Θα ήταν και πιο βολικός, γιατί δεν έχει παραταξιακό βάθος· δεν βλέπει τον εαυτό του ως ιστορικό ανταγωνιστή της Κεντροδεξιάς.
Από την άποψη της μηχανικής της διακυβέρνησης, ο Βελόπουλος παρουσιάζεται έτσι ως λιγότερο επισφαλής παρτενέρ. Και το στίγμα; Πώς ένας πρωθυπουργός που διεκδικεί την εκπροσώπηση του «προοδευτικού Κέντρου» θα αλείψει τα χέρια του με τις κηραλοιφές του εθνικολαϊκισμού για να πιάσει το τιμόνι της εξουσίας;
Πόσο πιθανό είναι ένα reunion των βουλευτών του ΛΑΟΣ;
Θα μπορούσε κι εδώ κανείς να επικαλεστεί το παρελθόν του ΛΑΟΣ και του Βορίδη. Εκείνο το κόμμα εξατμίστηκε μόλις μπήκε στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Τα ικανότερα στελέχη του πέρασαν στην όχθη του «συστήματος». Ο λόγος τους νερώθηκε. Γιατί να μη συμβεί το ίδιο και με τον Βελόπουλο – να μην υποκύψει και αυτός στην αφομοιωτική δύναμη του δημοκρατικού mainstream; Ακούγεται εύκολο. Αλλά δεν θα είναι. Σημαδεμένη από την υπόθεση των παρακολουθήσεων, η νεομητσοτακική ηγεσία θα δώσει την εντύπωση ότι διολισθαίνει έξω από το πεδίο των δικών της διακηρυγμένων αξιών. Μπορεί ήδη κανείς να φανταστεί τα δημοσιεύματα στον ευρωπαϊκό Τύπο, που θα ταξινομούν την Ελλάδα στο ευρωπαϊκό ρεύμα ανόδου της Ακροδεξιάς και θα επιχειρούν να εξηγήσουν πώς ένας φιλελεύθερος πρωθυπουργός –που το 2019 προέβαλε τη νίκη του ως επικράτηση επί του λαϊκισμού– συνθηκολογεί τώρα με ένα περιθώριο που έκτισε την απήχησή του με τις αντιεμβολιαστικές δοξασίες, τον φιλορωσισμό και τη συνωμοσιολογία.
Ενας τέτοιος αντίκτυπος δεν θα αφορά μόνο το προσωπικό προφίλ του πρωθυπουργού. Θα αφορά την εικόνα της χώρας και την προσπάθειά της να εμφανιστεί αξιόχρεη (βλ. επενδυτική βαθμίδα) και γεωπολιτικά αξιόπιστη, προκειμένου να αλλάξει ταχύτητα μετά μια δεκαπενταετία ενδογενών και εξωγενών κρίσεων.
Ομως, ούτε ο προβλέψιμος αντίκτυπος είναι τόσο κρίσιμος όσο το ερώτημα: Θέλεις τη δεύτερη τετραετία· αλλά γιατί τη θέλεις; Τι θα την κάνεις; Η μία απάντηση είναι για να τη μοιραστείς με τον Βελόπουλο.