Το ανερχόμενο αστέρι του κόμματος «Ανυπότακτη Γαλλία», Αντριάν Κατνάν, παραδέχθηκε πως πριν από ένα χρόνο, σε στιγμές έντασης με τη σύζυγό του, τη χαστούκισε. Θα ήταν απολύτως φυσιολογικό αν ο ηγέτης της παράταξης, Ζαν-Λικ Μελανσόν, αποδοκίμαζε τη συμπεριφορά του βουλευτή του και γιατί όχι να ελάμβανε και πειθαρχικά μέτρα. Ομως το μόνο που έκανε ήταν να εξάρει τη γενναιότητά του να παραδεχθεί δημοσίως την πράξη του. Αυτή η αντίδραση του Μελανσόν άφησε άφωνη τη γαλλική κοινή γνώμη, καθώς αντιστρατευόταν τις αρχές της Αριστεράς και το πνεύμα της εποχής.
Προφανώς δεν είναι μόνον ίδιον της ελληνικής Αριστεράς οι επιλεκτικές ευαισθησίες. Το φαινόμενο εισέβαλε και στη Γαλλία. Στην πατρίδα μας, όταν γυναίκες της φιλελεύθερης παράταξης δέχονται σεξιστικές επιθέσεις από στελέχη της ριζοσπαστικής Αριστεράς, επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή στις γυναικείες οργανώσεις του λεγόμενου προοδευτικού χώρου. Ούτε μια κουβέντα συμπαράστασης προς τις παθούσες. Η συντροφική αλληλεγγύη υπερτερεί απέναντι στα φεμινιστικά προτάγματα. Οπως συνέβη παλαιότερα και με τον ερωτύλο πρέσβη της Βενεζουέλας.
Ετσι, αν ρωτήσετε μια εκπρόσωπο του «προοδευτικού» γυναικείου κινήματος ποια ήταν η Μαχσά Αμινί, μάλλον θα σας κοιτάξει αμήχανα. Δεν μπορεί να μην έχει ακούσει αυτό το όνομα! Δεν μπορεί να μη γνωρίζει πως πρόκειται για μια Ιρανή κοπέλα, κουρδικής καταγωγής, που ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από τη θρησκευτική αστυνομία της πατρίδας της, όχι γιατί δεν φορούσε τη μαντίλα, αλλά γιατί δεν τη φορούσε σωστά! Αυτό το περιστατικό συνέβη πριν από τρεις ημέρες και έκτοτε γίνονται καθημερινά διαδηλώσεις στις οποίες οι αληθινές φεμινίστριες, και όχι οι γιαλαντζί, καίνε ομαδικά τις μαντίλες τους. Ούτε μια ανακοίνωση συμπαράστασης ούτε μια πορεία διαμαρτυρίας προς την πρεσβεία του Ιράν από τις κοπέλες που δίνουν θορυβώδεις παραστάσεις στην πλατεία Συντάγματος. Αλλά γιατί να διαμαρτυρηθούν όταν το Ιράν είναι μια χώρα που μάχεται τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό; Σε αυτή την περίπτωση το εγχώριο φεμινιστικό κίνημα είναι πρόθυμο, κάνοντας εκπτώσεις στις αρχές του, να αναγνωρίσει τις «ιδιαιτερότητες» του ιρανικού καθεστώτος που οφείλουμε να σεβόμαστε. Βέβαια, όταν μιλούμε για «ιδιαιτερότητες» εννοούμε να αποδεχόμαστε πράξεις σαν αυτή της δολοφονίας της Μαχσά Αμινί.