Μου κάνει πάντα εντύπωση πώς η πόλωση μπορεί να οδηγήσει μια δημόσια αντιπαράθεση στην απανθρωπιά. Συνέβη στο ζήτημα των 38 προσφύγων του Εβρου και της 5χρονης Μαρίας «που πέθανε από τσίμπημα σκορπιού». Ο ίδιος ο υπουργός Μετανάστευσης Νότης Μηταράκης είπε στη χθεσινή συνέντευξή του στην «Κ» ότι το περιστατικό επιβεβαιώνει ένα 10% των καταθέσεων. Θεωρεί λοιπόν η κυβέρνηση διά της ατόπου απαγωγής ότι δεν υπάρχει νεκρό παιδί. Εγώ δεν έχω λόγο να αμφισβητήσω ότι από τα στοιχεία που έχει στη διάθεσή της δεν επιβεβαιώνεται ο ισχυρισμός των γονιών. Εχω όμως πολλούς λόγους να αναρωτιέμαι για τη διαχείριση του επεισοδίου από κυβερνητικά στελέχη, πολιτικούς άλλων κομμάτων και δεκάδες συναδέλφους μου.
Πώς είναι δυνατόν, και μάλιστα πολύ νωρίς στην υπόθεση, όταν ακόμη κι ο κ. Μηταράκης έκανε λόγο για «τραγωδία», να αστειεύονται, να αποφαίνονται για fake news, να καταγγέλλουν ρεπόρτερ ως πράκτορες της Τουρκίας; Και πώς γίνεται οι δήθεν ευαίσθητοι της άλλης όχθης να εύχονται ενδόμυχα να έχει υπάρξει νεκρή Μαρία για να δικαιωθούν και να μπορέσουν να τρίψουν στη μούρη της κυβέρνησης τη μικροσκοπική σορό της; Η ιστορία είναι ακόμη υπερβολικά συγκεχυμένη για να μπορεί κανείς με βεβαιότητα να κάνει πλάκα, ούτε όμως και να θρηνεί για την πεντάχρονη. Παραθέτω κάποιες παραμέτρους: Οι γονείς μπορεί για θρησκευτικούς λόγους να μη θέλουν την εκταφή και γι’ αυτό να αποφεύγουν να συνδράμουν τις ελληνικές Αρχές στον εντοπισμό του τάφου. Ο κατάλογος που δεν περιλαμβάνει το όνομα της πεντάχρονης έχει και άλλα λάθη, άρα δεν είναι από μόνος του αποδεικτικό στοιχείο ότι η οικογένεια δεν είχε πέμπτο παιδί. Τέλος, αν πράγματι είπαν ψέματα οι δικοί της, γιατί το έκαναν; Επειδή παίζουν το παιχνίδι του Ταγίπ Ερντογάν ή για να κινητοποιήσουν τις ΜΚΟ και τις ελληνικές Αρχές και να εξασφαλίσουν ένα καταφύγιο στα (υπαρκτά) τέσσερα παιδιά τους, που ταλαιπωρούνταν επί μέρες σε μια νησίδα μεταξύ ελληνικών pushback και τουρκικών pushforward;
Αν ο Ερντογάν κραδαίνει φωτογραφίες «νεκρών παιδιών» από το βήμα του ΟΗΕ, δεν χρειάζεται κι εμείς να κάνουμε το ίδιο. Δεν είναι θεμιτό πεδίο σύγκρουσης η εργαλειοποίησή τους. Τα κόμματα, οι δημοσιογράφοι κι οι χρήστες των σόσιαλ μίντια έχουν πολλά ακόμη θέματα για να αντιπαρατεθούν χωρίς να κινδυνεύουν να χάσουν την ανθρωπιά τους.