Στην αρχή φαίνεται σαν να διστάζει. Είναι ευαίσθητα αυτά τα θέματα, λέει. Αλλά οι ευαισθησίες του υποκύπτουν αμέσως στην καταγγελτική του σκλήρυνση. Η κυβέρνηση, λέει, έχει ως προτεραιότητα «να εκπληρώσει κάποιες δεσμεύσεις της απέναντι σε τρίτες χώρες, παρά το ποια είναι η άμυνα της χώρας». «Το αίτημα αποστρατιωτικοποίησης που υπάρχει, στην πράξη συμβαίνει…». Το εγγενώς νυσταλέο ύφος του είναι παραπλανητικά δυσανάλογο προς τη βαρύτητα του ισχυρισμού. Ο Γιώργος Τσίπρας ισχυρίζεται ούτε λίγο ούτε πολύ ότι η κυβέρνηση, αντί να φροντίζει την άμυνα της χώρας, δίνει προτεραιότητα σε όσα της υπαγορεύουν «τρίτες χώρες». Και τι κάνει; Αποστρατιωτικοποιεί τα νησιά.
Μπορεί ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ να φέρει τον τίτλο του αναπληρωτή τομεάρχη Αμυνας. Αλλά η ιδιότητα δεν σημαίνει ότι οφείλει κανείς αναγκαστικά να τον πάρει στα σοβαρά. Αναπαράγει μια δοξασία ψυχροπολεμικού καφενείου (είμαστε μαριονέτες των Αμερικανών) που θα ήταν υπερβολικό να ταυτιστεί με τη γραμμή της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε τόσο «ευαίσθητα» θέματα ασφάλειας και εξωτερικής πολιτικής. Τη γραμμή την εκφράζει ο πρόεδρος. Και ο πρόεδρος στη μεγάλη του ομιλία από το βήμα της ΔΕΘ ανέφερε το μείζον γεωπολιτικό γεγονός του παρόντος μόνο μία φορά. Πρόφερε μόνο άπαξ τη λέξη «Ουκρανία» κι αυτό για να πει ότι η Ελλάδα λειτουργεί «ως προκεχωρημένο και ανασφαλές φυλάκιο της Δύσης», «μια χώρα που στέλνει όπλα στην Ουκρανία και γίνεται μέρος της κρίσης». Είπε δηλαδή πιο «ευαίσθητα» περίπου ό,τι είπε αργότερα στην τηλεόραση ο εξάδελφός του – μείον την αποστρατιωτικοποίηση.
Γιατί η αντιπολίτευση προσπερνάει τον πόλεμο;
Το ίδιο σκορ πέτυχε και ο πρόεδρος της ελάσσονος αντιπολίτευσης στη δική του ομιλία στη ΔΕΘ: Μία «Ουκρανία» χώρεσε στους προβληματισμούς του κι αυτή παρεμπιπτόντως. Η παράλειψη του Ανδρουλάκη αναφέρεται ως ενδεικτική των λόγων για τους οποίους ο καθηγητής Σωτήρης Σέρμπος παραιτήθηκε από διπλωματικός σύμβουλος του προέδρου του ΠΑΣΟΚ.
Μπορεί να αναρωτηθεί κανείς αθώα: Γιατί η αντιπολίτευση υποτιμά τον πόλεμο; Γιατί τον απωθεί από τον πολιτικό της λόγο; Η εύκολη απάντηση είναι γιατί ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ επείγονται να χρεώσουν την ενεργειακή κρίση στον Μητσοτάκη. Επείγονται δηλαδή να αποσιωπήσουν ποιος οπλοποιεί την ενέργεια κατά της Ευρώπης. Είναι αντιπολιτευτικά πιο πρόσφορο να φταίει η «ιδιωτική» ΔΕΗ και η μη επιβολή πλαφόν στη λιανική εδώ μέσα, από το να φταίει ο εισβολέας εκεί έξω.
Αυτή η τακτικίστικη παραγνώριση του πολέμου μοιάζει να επαναλαμβάνει τα παλιά κομματικά στερεότυπα για το πού «ανήκομεν». Η φιλοδυτική Δεξιά διαλέγει «πλευρά της Ιστορίας» χωρίς να κατατρύχεται από τον επαμφοτερισμό της αριστερής καχυποψίας. Ομως, σε αυτή τη συγκυρία, η γεωπολιτική αμφιθυμία θα είχε κόστος. Θα προσπερνούσε την έκδηλη αναλογία μεταξύ του πουτινικού και του ερντογανικού αναθεωρητισμού. Θα έβλεπε το πρόβλημα μακριά –σαν πρόβλημα Ντονέτσκ–, ενώ ήδη πετάει με drone πάνω από τη Χίο.