Αν κανείς έχει βάλει το μάτι στην τηλεοπτική και διαδικτυακή κλειδαρότρυπα ξέρει τα πάντα γι’ αυτήν: έχει δει το πρόσωπο και το σώμα της, έχει διαβάσει λέξη προς λέξη τις καταθέσεις της, έχει καταναλώσει στιγμές από τους βιασμούς της στο υπόγειο του κολαστηρίου της στον Κολωνό. Εχει παρακολουθήσει τη ζωή της στα social media πριν από τις αποκαλύψεις, ξέρει πού βρίσκονται τα αδέρφια της, πόσες απουσίες έκανε στο σχολείο, έχει φρίξει με τα μηνύματα που αντάλλασσε με τη μάνα της και με τον μαστροπό της.
Αυτό που σίγουρα δεν έχει μάθει είναι γιατί, ενώ έχουν τόσο πομπωδώς διαφημιστεί πολιτικές για την παιδική προστασία και ενώ διορίζονται αφειδώς ανειδίκευτοι ψυχολόγοι στα σχολεία και κοινωνικοί λειτουργοί στους δήμους, δεν υπάρχει καμία φροντίδα για τις ευάλωτες οικογένειες πέρα από τα επιδόματα.
Κατακερματισμένες υπηρεσίες και ένα κουβάρι συναρμοδιοτήτων συναρθρώνονται με τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις για να ξέρει το δήθεν κοινωνικό κράτος μόνο το IBAN της πολύτεκνης μητέρας, με τον ναρκομανή σύζυγο, που βιοπορίζεται μέσω της ανήλικης κόρης της.
Και βέβαια, αν κάποιος στη γειτονιά ή στο σχολείο θέλει να καταθέσει για τα παράξενα πράγματα που παρατηρεί και να καλέσει σε βοήθεια για το κοριτσάκι, δεν υπάρχει πλαίσιο για να το κάνει. Γιατί δεν υπάρχει μηχανισμός για καταγραφή και έλεγχο της αξιοπιστίας ανώνυμων μαρτυριών με σκοπό την αναγκαία κινητοποίηση.
Αυτή η συζήτηση δεν θα γίνει σε σπερμοδιψείς εκπομπές. Θα γίνουν διαγωνισμοί οργής και αγανάκτησης, κραυγών για χημικούς ευνουχισμούς και θανατικές καταδίκες, υπονοούμενων για #ΝΔ_παιδεραστές και #Συριζαλήτες που μειώνουν τις ποινές. Θα παρελάσουν δικηγόροι που θα πουν πόσο μεγαλύτερη έδειχνε η 12χρονη και, παρά τις εισαγγελικές παραγγελίες, δεν θα διευκρινιστεί πώς έφτασε η δικογραφία στα δημοσιογραφικά γραφεία και πώς κυκλοφόρησαν οι φωτογραφίες του παιδιού από κινητό σε κινητό.
Α, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ζήτησε την παρέμβαση του ΕΣΡ, η ΕΣΗΕΑ εξέδωσε πύρινη ανακοίνωση και επαγγελματίες σχολιαστές κάλεσαν τους τηλεθεατές να αλλάζουν κανάλι για να μην επιβραβεύουν τους εμπόρους της φρίκης.
Εχουν μιλήσει για «ηδονή της αηδίας» (Δημουλά) και για «σαγήνη του κακού» (Ζελέρ) πολύ μετά τη διδασκαλία του Φρόιντ για τη «δυστυχία στον πολιτισμό» και του Φερέντσι για τη «συμβολοποίηση του τραύματος» στα μάτια του «άπρακτου τρίτου». Και ασφαλώς πολύ πριν τηλεπαρουσιαστής αναστενάξει «μου έρχεται ρεπορτάζ», για να δικαιολογήσει τις ματιές του στο πορνογραφικό υλικό που έφτασε στο κινητό του.
Οταν ο Μπαλζάκ έγραφε ότι «οι εφημερίδες είναι το μπουρδέλο της σκέψης» δεν θα μπορούσε να προβλέψει πόσο ατελής θα φαινόταν αυτός ο ορισμός στην ελληνική διάσταση μιας εικονολατρικής εποχής, που ο ίδιος δεν γνώρισε ποτέ – ευτυχώς για τον ίδιο.
* Η κ. Αγγελική Σπανού είναι δημοσιογράφος-συγγραφέας.