Το σκάνδαλο των υποκλοπών είναι τόσο μεγάλο που, κανονικά, θα είχε προκαλέσει ήδη καταιγιστικές πολιτικές εξελίξεις ή και ανατροπές. Αλλά τι σημαίνει κανονικά;
Σημαίνει ότι μιλάμε για μια ώριμη δημοκρατία με ισχυρό κοινοβουλευτισμό, ανεπτυγμένους θεσμούς, μηχανισμούς διαφάνειας, λογοδοσίας και πρόληψης καταχρήσεων εξουσίας.
Σημαίνει ότι μιλάμε για μια κυβέρνηση με υπουργούς που δεν είναι απλώς εκτελεστές εντολών από το γραφείο του πρωθυπουργού, όπου λειτουργούν συλλογικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων και αξιολόγησης με βάση το παραγόμενο έργο και όχι την παραγόμενη επικοινωνία.
Σημαίνει ότι μιλάμε για μια αξιωματική αντιπολίτευση που ελέγχει την κυβέρνηση, όχι απορρίπτοντας εκ προοιμίου όλες τις πρωτοβουλίες της, πλειοδοτώντας στις επεκτατικές πολιτικές και καταγγέλλοντας οποιαδήποτε μεταρρυθμιστική προσπάθεια, αλλά με προγραμματικό λόγο, επεξεργασμένες πολιτικές θέσεις και συνεκτικό όραμα.
Σημαίνει ότι μιλάμε για Δικαιοσύνη που δεν αθωώνει τον Δ. Ινδαρέ «λόγω αμφιβολιών» τρία χρόνια μετά τον άγριο ξυλοδαρμό του από αστυνομικούς, επειδή έτυχε το σπίτι του να είναι δίπλα σε κατάληψη, ούτε αθωώνει όλους τους κατηγορουμένους για την υπόθεση Siemens 16 χρόνια μετά την έναρξη της δικαστικής διαδικασίας.
Σημαίνει ότι μιλάμε για μια ευνομούμενη πολιτεία όπου δεν πληρώνουν φόρους μόνο οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι (περίπου 1 εκατ. φορολογούμενοι πληρώνουν πάνω από 90% των φόρων), δεν λειτουργούν σαν γιάφκες πανεπιστημιακοί χώροι και δεν κάνει θαύματα κάποιος ιερέας στον Λυκαβηττό.
Σημαίνει ότι μιλάμε για ΜΜΕ που, έστω στοιχειωδώς, κρατούν απόσταση από τα κόμματα και δεν δεσμεύονται απόλυτα από τις επιδιώξεις της ιδιοκτησίας τους, τηρώντας, έστω οριακά, κανόνες δεοντολογίας και προσχήματα αξιοπιστίας.
Σημαίνει ότι μιλάμε για μια κοινωνία που δεν είναι εξουθενωμένη από τις αλλεπάλληλες κρίσεις και δεν έχει συμφιλιωθεί με την παρακμή, αλλά, αντίθετα, διεκδικεί ποιότητα στην πολιτική της εκπροσώπηση, μεταρρυθμίσεις που θα διευκολύνουν την ανάπτυξη, την καθημερινότητα, την προοπτική της χώρας.
Σημαίνει ότι μιλάμε για πολιτικό προσωπικό που δεν τα καταφέρνει χάρη σε χορηγίες επιχειρηματιών, πελατειακές δεξιότητες, κολακεία των ψηφοφόρων, τηλεοπτικό θράσος, καβγάδες στο Κοινοβούλιο και διέγερση των κατώτερων ενστίκτων του κομματικού ακροατηρίου.
Και ίσως σημαίνει ότι μιλάμε για ελίτ που δεν ενδιαφέρονται μόνο για τη συντήρηση των προνομίων και της υπεροχής τους, αλλά για μια ανώτερη αστική τάξη που έχει αίσθημα κοινωνικής ευθύνης και θέλει να επιστρέψει στην πατρίδα της κάτι από όσα της έχει προσφέρει.
Μα και οι Ιταλοί έκαναν πρωθυπουργό τη Μελόνι, οι Βρετανοί τον Τζόνσον, οι Αμερικανοί τον Τραμπ.
Ναι, αλλά αυτές είναι δημοκρατίες που ολοκληρώθηκαν πριν παρακμάσουν, έχουν παραγωγική βάση, θεσμούς που κάπως λειτουργούν, κουλτούρα σεβασμού της νομιμότητας και ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες που, όταν η κάθοδος γίνει ιλιγγιώδης, πατάνε φρένο.
* Η κ. Αγγελική Σπανού είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας.