Τουλάχιστον 6.500 εργάτες –μετανάστες– υπολογίζεται πως έχασαν τη ζωή τους στο Κατάρ από το 2010 έως το 2020, στα εργοτάξια των εγκαταστάσεων που φιλοξενούν το Μουντιάλ, λόγω των άθλιων συνθηκών εργασίας υπό ασφυκτική ζέστη. Τα θεμέλια των εντυπωσιακών γηπέδων έχουν ποτιστεί με το αίμα τους. H FIFA φαίνεται πως αγαπάει το… ταμείο της περισσότερο από το ίδιο το άθλημα.
Πόσα παιδιά έχουν «πεθάνει» στη χώρα μας («η παιδική σεξουαλική κακοποίηση είναι φόνος χωρίς πτώμα», είπε στην «Κ» πρόσφατα ένα θύμα) για να χτιστεί το φιλάνθρωπο προφίλ φιλεύσπλαχνων ρασοφόρων και ευαίσθητων κυριών και κυρίων; Για να συντηρούνται καλοστημένοι μηχανισμοί δημοσίων σχέσεων και να φουσκώνουν τραπεζικοί λογαριασμοί ιδιωτικών φορέων; Μη μου καταλογίσετε διάθεση ισοπέδωσης των πάντων. Οχι, δεν είναι όλοι ίδιοι: κάποιοι επιτελούν πράγματι σημαντικό έργο. Υπάρχουν και αρκετοί, όμως, που την «καλοσύνη» τους την έχουν μετατρέψει σε μηχανή παραγωγής εξουσίας και κέρδους.
«Η κοινωνία δεν έχει ανάγκη από φιλανθρωπία. Εχει ανάγκη από ανθρωπισμό», έλεγε ο μακαρίτης Βασίλης Ραφαηλίδης. Εχει ανάγκη από θεσμούς που θα διέπονται από ανθρωπισμό, θα προσέθετα. Ουδείς ιδιώτης μπορεί να υποκαταστήσει το κράτος σε μια τόσο νευραλγική υποχρέωσή του, όπως της κοινωνικής πρόνοιας. Τα ιδρύματα –δημόσια και ιδιωτικά– είναι εξ ορισμού πεδία παραμέλησης και φυτώρια κακοποίησης. Η φιλανθρωπία συχνά γίνεται προπέτασμα καπνού για να κρυφτούν αμαρτίες και διαφθορά.
Ο ιδρυματισμός πρέπει, επιτέλους, να γίνει παρελθόν. Για την κυβέρνηση αυτός ο στόχος –αν κρίνουμε από τις πρωτοβουλίες της Δόμνας Μιχαηλίδου, υφυπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων με αρμοδιότητα τα θέματα Πρόνοιας– δείχνει να είναι πολιτική προτεραιότητα. Χρειάζεται να γίνει και κοινωνική προτεραιότητα. Τα παιδιά-τρόφιμοι μόνο μέσω της αναδοχής θα βγουν από τα ιδρύματα, αλλά, δυστυχώς, ο αριθμός των αναδόχων στην Ελλάδα παραμένει μικρός· η Γαλλία έχει 90.000, εμείς μόλις 500. Πέρα από τις γραφειοκρατικές και δομικές δυσκολίες (αποκλεισμός ομόφυλων ζευγαριών κ.λπ.) οι πολίτες κατανοούν την αποϊδρυματοποίηση κυρίως ως υιοθεσία: θέλουν να πάρουν ένα παιδί μόνο με την προοπτική να το κρατήσουν. Το «αποκτώ» υπερισχύει του «αγαπώ».
Πόσοι από εμάς που φρίττουμε με τις αποκαλύψεις θα παίρναμε ένα παιδί από ίδρυμα στο σπίτι μας; Ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη κι ας απαντήσουμε…