Με τον καλύτερο τρόπο (δηλαδή με βομβαρδισμούς σε κρίσιμες ενεργειακές υποδομές που θα έχουν ως συνέπεια τον θάνατο χιλιάδων από το κρύο) τίμησε ο Βλαντιμίρ Πούτιν την 90ή επέτειο / ημέρα μνήμης του μεγάλου λιμού στην Ουκρανία, που είναι η 28η Νοεμβρίου. Οι Ουκρανοί τον ονομάζουν Χολοντομόρ (holodomor), εκ της πείνας (holod) και του θανάτου (mor). Ουδείς γνωρίζει πόσοι πέθαναν τους φοβερούς χειμώνες του 1932-1933. Τότε οι άνθρωποι δεν προλάβαιναν να μετρήσουν τους νεκρούς κι αν κάποιος σκεφτόταν να υπολογίσει τη θνησιμότητα, κόκκινο φίδι που τον έφαγε· οι άνθρωποι της ΝΚVD (πρόδρομος της Κα Γκε Μπε) διευθετούσαν το «ζήτημα» πριν ο φουκαράς προλάβει να το σκεφθεί. Συνεπώς οι αριθμοί των θυμάτων ποικίλλουν μεταξύ 3 και 7 εκατομμυρίων. Νεότερες δημογραφικές μελέτες δείχνουν ότι τα θύματα του Χολοντομόρ ήταν 3,9 εκατομμύρια, 13% του τότε πληθυσμού της Ουκρανίας ή περίπου η μισή Ελλάδα.
Η μεγάλη σοβιετική πείνα στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’30 ήταν μόνο ένα από τα άγονα και εξαιρετικώς θανατηφόρα πειράματα για τη μετάβαση στην κομμουνιστική κοινωνία. Το σχέδιο του Ιωσήφ Στάλιν ήταν να επιταχύνει την Ιστορία, ώστε η Ρωσία να προλάβει σε μία γενιά όσα πέτυχε (διά δοκιμών και λαθών) σε τρεις αιώνες η Δύση. Φυσικά απέτυχε, αλλά η αποτυχία δεν τρόμαζε τον «Πατερούλη», αφού έτσι κι αλλιώς την πλήρωναν άλλοι.
Το σχέδιο του Στάλιν ήταν να εκβιομηχανίσει ταχύτατα την ΕΣΣΔ και για να θρέψει τους εργάτες «κοινωνικοποίησε» το βιος των γεωργών διά της κολεκτιβοποίησης των αγρών. Αυτό, όπως είναι φυσικό, οδήγησε σε συρρίκνωση της παραγωγής, αφού οι «Σοβιετικοί άνθρωποι» αφενός δεν ήξεραν γιατί δουλεύουν κι αφετέρου ένιωθαν κορόιδα να ιδροκοπούν για λογαριασμό τρίτων. Η φορολογία, διά της «κοινωνικοποίησης των κόπων τους», ήταν τόσο βαριά που η παραγωγικότητα έπεσε στα τάρταρα.
Είναι πιο ακριβές να πούμε ότι ο Ρώσος πρόεδρος οδήγησε δύο λαούς στη σφαγή, έτσι χωρίς σχέδιο, παρά ότι είχε σχέδιο αφανισμού του ουκρανικού λαού.
Αυτό με τη σειρά του οδήγησε σε φριχτή καταστολή. Κομισάριοι μαζί με ένοπλους ερυθροφρουρούς μπούκαραν στα σπίτια των αγροτών και «κοινωνικοποιούσαν» τα πάντα. Ακόμη και τους σπόρους για την επόμενη σοδειά. Εξι χιλιάδες εκτελέστηκαν για κλοπή ακόμη και μιας φούχτας καλαμπόκι. Το αποτέλεσμα ήταν ο μεγαλύτερος ανθρωπογενής λιμός στην Ιστορία. Σε ένα ντοκιμαντέρ για το Χολοντομόρ μια ηλικιωμένη Ουκρανή διηγήθηκε πώς βγήκε από το σπίτι της για αναζήτηση τροφής και όταν γύρισε δεν βρήκε το μωρό της. Η πείνα οδηγούσε τους ανθρώπους στον κανιβαλισμό.
Στις 28 Νοεμβρίου 2006, το ουκρανικό Κοινοβούλιο βάφτισε αυτήν τη φρίκη «γενοκτονία». Αυτό κάνουν όλοι οι λαοί, συμπεριλαμβανομένων ημών, που έχουν φριχτές μνήμες. Σαν να μη φθάνουν τα ειδεχθή εγκλήματα που διαπράττουν χώρες, κόμματα, καθεστώτα, θέλουμε να τα εξακοντίσουμε στο μέγιστο των αμαρτημάτων.
Ομως η «ουκρανική γενοκτονία» δύσκολα μπορεί να τεκμηριωθεί. Υπήρχε μεν κεντρική εντολή και σχέδιο, αλλά ο Στάλιν, σε αντίθεση με τον Χίτλερ, δεν ήταν ρατσιστής· μισούσε τους πάντες εξίσου, ακόμη και τους δικούς του που έστελνε στο εκτελεστικό απόσπασμα με τις «δίκες (παρωδία) της Μόσχας». Δεύτερον, ο λιμός δεν έπληξε μόνο την Ουκρανία, αν κι εκεί υπήρξαν τα περισσότερα θύματα, αλλά κάθε αγροτική περιοχή της ΕΣΣΔ. Αν μη τι άλλο ο κομμουνισμός προωθεί την ισότητα στη δυστυχία.
Ούτε αυτό που κάνει σήμερα ο Πούτιν αποτελεί γενοκτονία. Ναι, είναι παράλογο να τιμωρεί τους πολίτες της γειτονικής του χώρας για τις ήττες του, βομβαρδίζοντας τις ενεργειακές υποδομές. Ναι, πιθανότατα θα οδηγήσει στον θάνατο χιλιάδων Ουκρανών και ιδιαιτέρως των ευπαθών. Αλλά είναι πιο ακριβές να πούμε ότι ο Ρώσος πρόεδρος οδήγησε δύο λαούς στη σφαγή, έτσι χωρίς σχέδιο, παρά ότι είχε σχέδιο αφανισμού του ουκρανικού λαού. Ο όρος «γενοκτονία», όπως όλες οι λέξεις, πρέπει να χρησιμοποιείται με φειδώ, για να μη χάσει τη σημασία του.