Πριν από ένα χρόνο, τον Δεκέμβριο του 2021, η κυβέρνηση σχεδίαζε διοικητικό πρόστιμο 100 ευρώ μηνιαίως σε όσους άνω των 60 δεν είχαν εμβολιαστεί. Προτείναμε τότε τον όρο «Ειδικός Φόρος Ανευθυνότητας» ή «Ανοησίας»: «Οι ανεμβολίαστοι δημιουργούν εξωτερικότητες που καταλήγουν σε ασφυξία του ΕΣΥ και δυσβάσταχτο κόστος. Δεν πρέπει να αναλάβουν και αυτοί έστω ένα μέρος των δαπανών που προκαλούν;» (5.12.2021). Το κάνουμε οι καπνιστές διά της φορολογίας στα τσιγάρα ή οι εποχούμενοι που πληρώνουμε διά των φόρων τη ζημία στο περιβάλλον.
Τελικώς, το διοικητικό πρόστιμο των 100 ευρώ έγινε για τον Ιανουάριο 50 ευρώ. Η κυβέρνηση «προνόησε» να μην παρακρατείται από μισθούς ή συντάξεις με αποτέλεσμα, τον πρώτο μήνα, να πληρώσουν μόνο 44.000 από τους 317.000 στους οποίους είχε επιβληθεί. Στις 15 Απριλίου του ιδίου έτους το μέτρο καταργήθηκε. Τρεις μήνες κρατάει κάθε θαύμα, όσο και τα διοικητικά πρόστιμα στο ελληνικό κράτος. Το μέτρο τέθηκε σε ισχύ στις 15.1.2022 και έληξε –δόξη και τιμή– στις 15.4.2022.
Δεν ξέρουμε αν και κατά πόσον αυτό το βραχύβιο μέτρο συνετέλεσε στον περιορισμό της πανδημίας. Τα στοιχεία του ΕΟΔΥ έγιναν και αυτά «απόρρητα», υπό την έννοια ότι δεν μπορούν εύκολα να έχουν πρόσβαση οι ερευνητές που μπορεί να φωτίσουν διάφορες πτυχές του εφιάλτη. Πάντως, ξέρουμε από την ειδησεογραφία ότι οι Μονάδες Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) στέναξαν από το βάρος των ανεμβολίαστων. Να σημειώσουμε εδώ ότι το κόστος νοσηλείας σε ΜΕΘ κυμαίνεται μεταξύ 500 και 800 ευρώ ημερησίως, ενώ σε κάθε ανεμβολίαστο επιβλήθηκε συνολικό πρόστιμο για το τρίμηνο 300 ευρώ.
Εκλογές έρχονται, λεφτά υπάρχουν και η κυβέρνηση μετά 1) την επαναφορά των ανεμβολίαστων στο ΕΣΥ, 2) το αναπάντεχο μπόνους των 600 ευρώ σε αστυνομικούς και λιμενικούς, 3) την παράταση της κατάληψης δημόσιων χώρων από τραπεζοκαθίσματα, 4) τη νομιμοποίηση αυθαιρέτων σε δάση και ακτές, 5) τις δεκάδες χιλιάδες προσλήψεις τον Μάρτιο, παρά το γεγονός ότι τα «gov.gr εργαλεία» του κ. Πιερρακάκη αποδεσμεύουν χιλιάδες υπαλλήλους που ασχολούνταν με την έκδοση πιστοποιητικών, αποφάσισε να χαρίσει και τα χρέη των ανεμβολίαστων.
Ας τα πάρει, λοιπόν, κι αυτό το ποτάμι –μόνο αγροφύλακες μην επαναπροσλάβουν–, αλλά εκ των πραγμάτων τίθενται ερωτήματα. Τι θα πούμε στους ανεμβολίαστους, που τώρα πανηγυρίζουν και με τη θολή τους κρίση πιστεύουν ότι δικαιώνονται; Τι θα κάνουμε σε μια νέα πανδημία, που ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας λέει ότι είναι θέμα χρόνου να ξεσπάσει; Πώς θα πεισθούν οι ανεμβολίαστοι του μέλλοντος για οποιοδήποτε μέτρο, αφού ξέρουν πόσο γαλαντόμο είναι, προεκλογικώς, το κράτος;