Επανειλημμένως η στήλη έχει θέσει το ζήτημα του τρόπου με τον οποίο η Ελληνική Δημοκρατία ως κρατική οντότητα αντιμετωπίζει ερασιτεχνικά (όταν δεν αποτυγχάνει) την πολύ σοβαρή διαδικασία σύνθεσης, διατύπωσης και προώθησης των βασικών εθνικών θέσεων σε διεθνές επίπεδο. Συνήθως το παιχνίδι της προπαγάνδας, όπως αυτό έχει στηθεί από τη Γενική Διεύθυνση Επικοινωνιών που υπάγεται στον πρόεδρο της Τουρκίας, εξελίσσεται κατά τον τρόπο που έχει –πιθανότατα– δρομολογηθεί προ καιρού. Από την Ελλάδα ακολουθείται, σχεδόν κατά κανόνα, μια τακτική «δεν απαντάμε στον καθένα» και όλοι είναι χαρούμενοι θεωρώντας ότι έκαναν το σωστό. Ισως για το ελληνικό κοινό και το στενά εννοούμενο ελληνικό παιχνίδι μια τέτοια αντιμετώπιση να έχει κάποια αξία. Στο εξωτερικό, όμως, η Αγκυρα τελικά κατορθώνει να προβάλει τη γραμμή της με τρόπο που, μάλιστα, προσθέτει κάθε φορά ένα νέο θέμα στο τραπέζι.
Ενώ και στο εσωτερικό της Ελλάδας η τουρκική γραμμή «περνάει» αβασάνιστα. Η Τουρκία έχει βαλλιστικούς πυραύλους που μπορεί να πλήξουν την Αθήνα, απομονώνει την Ελλάδα από τους περιφερειακούς εταίρους της, αποτελεί μια δύναμη που μπορεί να αγνοεί την Ελλάδα κατά το δοκούν, το ιστορικό αποτύπωμά της στην περιοχή είναι τόσο βαθύ λόγω Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με αποτέλεσμα οι προσπάθειες των «μικρότερων» εθνών να την υπονομεύσουν να πέφτουν στο κενό. Η εργαλειοποίηση της ιστορίας, η διαρκής παραγωγή «ειδήσεων» και «πληροφοριών», οι εκστρατείες παραπληροφόρησης αποτελούν όλες τακτικές που υπηρετούν έναν στρατηγικό στόχο.
Απέναντι σε αυτόν τον στρατηγικό στόχο η Ελλάδα ούτε μηχανισμό διάχυσης της πληροφορίας έχει κατορθώσει να εγκαταστήσει, ούτε, βέβαια, να οργανώσει αποτελεσματική δημόσια διπλωματία. Σκόρπιες προσπάθειες εδώ και εκεί, τις περισσότερες φορές δίχως κεντρικό άξονα, όσο χρήσιμες και αν είναι, έχουν κάποιο συγκεκριμένο ορίζοντα. Προκειμένου να αποφεύγονται οι περιττές παρεξηγήσεις η έννοια της δημόσιας διπλωματίας δεν περιορίζεται σε μια ταμπέλα έξω από την ομώνυμη Γενική Γραμματεία του υπουργείου Εξωτερικών. Το πρόβλημα είναι πολύ ευρύτερο. Είναι πρόβλημα νοοτροπίας και δομής της διαχείρισης της πληροφορίας. Η διαχείρισή της από τον κρατικό μηχανισμό γίνεται συχνά με έναν τρόπο διεκπεραιωτικό και με μηδενική αντίληψη της τρέχουσας πραγματικότητας. Οσοι συσκέπτονται, κατά κανόνα δεν σκέπτονται, κατά το κοινώς λεγόμενον. Σε ένα διεθνές περιβάλλον η πληροφορία διακινείται και διασπείρεται με ταχύτητα που ξεπερνάει το όριο πρόσληψης του ανθρώπινου εγκεφάλου.
Απέναντι σε αυτόν τον οργανισμό, είτε η Ελλάδα θα εκμεταλλευθεί τα –πολλά για το μέγεθός της– συγκριτικά πλεονεκτήματα, είτε θα συνεχίσουμε να καταναλώνουμε αυτόν τον άχρηστο πληροφοριακό πολτό, όπως αυτός σερβίρεται απευθείας από το Λευκό Παλάτι.
