Δεν είναι η πρώτη φορά που πολιτικοί προσπαθούν να εμπλέξουν τους δικαστές στους σχεδιασμούς τους. Αν καθήσουμε και εξετάσουμε τη μεταπολιτευτική ιστορία θα διαπιστώσουμε ότι και στο παρελθόν, κόμματα επεδίωξαν την ηθική εξόντωση των αντιπάλων τους μέσω καταδικαστικών αποφάσεων. Είναι μια άλλη μορφή διαπλοκής, στον βαθμό βεβαίως που κάποιοι δικαστικοί λειτουργοί ενδίδουν σε αυτές τις προσπάθειες, υποκύπτουν στις πιέσεις ή δελεάζονται από τα ανταλλάγματα. Ευτυχώς, ελάχιστες είναι αυτές οι περιπτώσεις. Απεναντίας, ο κανόνας είναι οι δικαστές να κρίνουν με βάση τη δικανική τους πεποίθηση και όχι την εικαζόμενη ή τη φανερή βούληση των κυβερνώντων. Η εξουσία έχει στη διάθεσή της όπλα συντριπτικής ισχύος και γι’ αυτό οι αντιστάσεις τους έχουν πολλαπλή αξία. Ως παράδειγμα αναφέρω την απόπειρα να εκβιαστεί ανώτατος δικαστικός, με πρωτοσέλιδο δημοσίευμα, σχετικά με την υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών. Ή την πίεση που ασκήθηκε σε εισαγγελικούς λειτουργούς να στρέψουν την έρευνά τους προς την κατεύθυνση που επιθυμούσε η πολιτική εξουσία.
Οι δικαστές όμως δεν υφίστανται πιέσεις μόνον από τους πολιτικούς. Πολύ πιο έντονη είναι η πίεση από το λεγόμενο «κοινό περί δικαίου αίσθημα», δηλαδή την απαίτηση ενός τμήματος της ελληνικής κοινωνίας για «λαϊκά» δικαστήρια και «λαϊκή» δικαιοσύνη. Για δικαστικές αποφάσεις που να εκφράζουν τη δική τους βούληση και όχι τη βούληση των δικαστών. Προς αυτή την κατεύθυνση κινούνται και οι εκδηλώσεις πλήθους κόσμου έξω από τα δικαστήρια. Αυτή η πίεση είναι ιδιαίτερα σημαντική γιατί στη διαμόρφωση και στην επιβολή του «κοινού περί δικαίου αισθήματος» συμμετέχουν και τα ΜΜΕ στο στόχαστρο των οποίων μπαίνουν όσοι δικαστές δεν πειθαρχούν στα κελεύσματά τους. Και εδώ τα παραδείγματα είναι πολλά, πρόσφατα και παλιότερα.
Αναμφίβολα είμαστε ένας λαός υπερπολιτικοποιημένος. Στα πάντα δίνουμε μια πολιτική διάσταση. Από αυτή τη συμπεριφορά δεν μπορεί να ξεφύγουν οι δικαστικές αποφάσεις, στις οποίες –για τις μεγάλου ενδιαφέροντος δίκες– πάντα προσδίδουμε μια πολιτική χροιά, όποια και αν είναι η απόφαση. Τέλος, κάποιοι από αυτούς που διακηρύσσουν πως έχουν εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη, το λένε υπό την αίρεση η απόφαση να είναι αρεστή σε αυτούς. Μόνον τότε λάμπει η αλήθεια.
