Το 2019 είχε γιορτάσει αυτό που ο ίδιος θεωρούσε απόγειο μιας επιτυχημένης σταδιοδρομίας. «Μόλις κατέθεσα την 5.000ή μηνυτήρια αναφορά για ρατσιστικά εγκλήματα». Ο υπουργός Δικαιοσύνης Κώστας Τσιάρας, απαντώντας σε σχετική ερώτηση του βουλευτή Χριστόφορου Μπουτσικάκη, είχε πει ότι μεταξύ 2017 και 2019 ο κύριος αυτός είχε καταθέσει γύρω στις 409 μηνυτήριες αναφορές. Εξ αυτών οι 263 έως το τέλος της περασμένης χρονιάς είχαν απορριφθεί ως αβάσιμες. Ο ίδιος δεν πτοήθηκε. Συνέχισε απρόσκοπτα το έργο του. Δεν τον ενδιέφερε η έκβαση των μηνυτήριων αναφορών. Στόχος του ήταν να κοινοποιεί τη δραστηριότητά του εκτός συνόρων στα κατάλληλα μέσα και να διατηρεί την εντύπωση ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που καταπατά τα δικαιώματα των μεταναστών. Oταν είσαι στη Νορβηγία και διαβάζεις ότι μηνύθηκαν ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, υπουργοί της σημερινής κυβέρνησης –Γεωργιάδης, Τσιάρας, Κεραμέως– σκέφτεσαι ότι δεν μπορεί, κάτι σοβαρό συμβαίνει σ’ αυτήν τη χώρα. Στα σκοτεινά νερά του Αιγαίου γίνονται αίσχη. Ο κύριος αυτός είχε μηνύσει και τους λιμενικούς της Κω. Υποψιάζομαι ότι δεν πληροφορούσε τους συνομιλητές του με την ίδια σπουδή για την ακυρότητα όλων αυτών των αναφορών. Εμφανιζόταν ως άγρυπνος φρουρός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθότι υπεύθυνος του «Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι». Υπενθυμίζω ότι η κεντρική οργάνωση έχει προ ετών αναστείλει τη λειτουργία της λόγω οικονομικών σκανδάλων.
Το γεγονός ότι ο άνθρωπος αυτός δεν ενδιαφερόταν για τις δικαστικές αποφάσεις το έχω ζήσει από πρώτο χέρι. Μηνύθηκα δύο φορές ως «ισλαμόφοβος» – πάσχω από υψοφοβία γι’ αυτό φοβάμαι τους μιναρέδες. Και τις δύο φορές η υπόθεσή μου κατέληξε στο αρχείο. Αυτό, όμως, δεν τον ενδιέφερε. Σε αλλεπάλληλες αναρτήσεις του στο Facebook συνεχίζει έως σήμερα ακόμη να με αποκαλεί ρατσιστή. Τον ενδιαφέρουν οι εντυπώσεις που εγγράφονται, τις περισσότερες φορές χωρίς καμιά λογική επεξεργασία, στο ασυνείδητο και από τα βάθη του παράγουν αντανακλαστικά. Για να μη μονοπωλήσω την τιμή του μηνυθέντος, να αναφέρω τη Σώτη Τριανταφύλλου, τον Μανώλη Βασιλάκη, τον Φώτη Γεωργελέ, τον Διονύση Γουσέτη, τη Λώρη Κέζα και άλλους πολλούς.
Τώρα ο κύριος διώκεται σε βαθμό κακουργήματος για «συγκρότηση εγκληματικής οργάνωσης, με σκοπό να διευκολύνει την παράνομη είσοδο πολιτών τρίτων χωρών… Από την επανειλημμένη τέλεση της πράξης προκύπτει πορισμός εισοδήματος». Εννοείται ότι σέβομαι το τεκμήριο της αθωότητας. Oμως δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ μήπως όλη αυτή η βιομηχανία μηνύσεων ήταν μια ομπρέλα προστασίας για τον ίδιο. Πρόκειται για τον Παναγιώτη Δημητρά, έναν ήρωα του καιρού μας.