Δεν γνωρίζω εάν δημοσκοπήσεις θα με επιβεβαίωναν, αλλά πιστεύω ότι μεγάλος αριθμός ανθρώπων που παρακολούθησαν το Μουντιάλ (μεταξύ αυτών κι εγώ) ήθελε να δει τον Λιονέλ Μέσι να στέφεται παγκόσμιος πρωταθλητής. Και αναρωτιέμαι: Γιατί να μας ενδιαφέρει η τύχη ενός ποδοσφαιριστή από μακρινή χώρα που τα επιτεύγματά του δεν έχουν καμία σχέση με τη δική μας ζωή; Είναι επειδή αναζητούμε τη «δικαιοσύνη», με τον κορυφαίο παίκτη της εποχής (αν όχι όλων των εποχών) να αποκτά το μόνο τρόπαιο που του διέφευγε; Μήπως, με τη μαρτυρία μας, θέλουμε να «μοιραστούμε» την επιτυχία του; Μήπως είναι επειδή γνωρίζουμε ότι παρά τη θρυλική του πορεία στην Ευρώπη ο Μέσι δεν είχε κερδίσει την αγάπη των συμπατριωτών του; Και πάλι, αν δεν είμαστε από την Αργεντινή, γιατί να μας αφορά τόσο η τύχη ενός πολυεκατομμυριούχου που αναζητεί περισσότερη δόξα; Τι κάνει αυτόν τον συγκεκριμένο άνθρωπο τόσο οικείο που αγωνιούμε για την τύχη του;
Ισως η απάντηση βρίσκεται στην οικειότητα που αισθανόμαστε με πρόσωπα που βλέπουμε στις οθόνες μας συνεχώς, που παρακολουθούμε την ιστορία τους, με τα σκαμπανεβάσματά της. Η αίσθηση εγγύτητας είναι σαγηνευτική αν και απατηλή – κάπου πιστεύουμε ότι και ο πρωταγωνιστής αισθάνεται κοντά σε εμάς. Βλέπουμε αυτά που θέλουμε (εάν υπάρχει υπόβαθρο γι’ αυτό στην πραγματικότητα). Στην εικόνα του Μέσι βλέπουμε έναν σοβαρό άνθρωπο που μαγεύει με την τέχνη και την επιμονή του, με το στρατηγικό μυαλό του, με το πρόβλημα στη σωματική ανάπτυξη που ξεπέρασε και με τον αγώνα του να ξεφύγει από τη σκιά του Μαραντόνα. Αυτά τα σημεία «επαφής» δεν θα ήταν τόσο ισχυρά εάν ο Μέσι δεν συνδύαζε ένα τόσο «οικείο» πρόσωπο με το απόκοσμο ταλέντο του, εάν ήταν μόνο υπεραθλητής σαν τον μεγάλο αντίπαλό του, τον Ρονάλντο. Θέλουμε το ίνδαλμα σαν εμάς αλλά και πολύ ανώτερο, ώστε οι νίκες του να εξυψώνουν κι εμάς. Αυτή η ανάγκη του καθενός γίνεται η υπερφυσική, μαζική επιρροή που απολαμβάνει ο «ήρωας», ο ηγέτης ή η θρησκευτική μορφή: εκπροσωπεί τους ατομικούς και συλλογικούς πόθους μας. Ετσι, θέλαμε όμορφο τέλος στο παραμύθι του Μέσι. Θέλουμε όνειρα. Για να μη βλέπουμε τη FIFA και άλλους σκοτεινούς μεταπράτες της δύναμης των ονείρων.