Το ΠΑΣΟΚ στη χρυσή εποχή του (1977-2009) ήταν ένα μαζικό, λαϊκό κόμμα, που απευθυνόταν και εκπροσωπούσε ένα ετερόκλητο πλήθος του οποίου η συγκολλητική ουσία ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου και η εξουσία. Ποτέ το ΠΑΣΟΚ αυτής της τριακονταετίας δεν διεκδίκησε τον ρόλο της πρωτοπορίας. Ποτέ δεν αποσπάστηκε από τον κόσμο που το ακολουθούσε. Ακόμα και οι σημαντικές θεσμικές μεταρρυθμίσεις της πρώτης τετραετίας είχαν καταστεί ώριμες, καθώς είχαν ζυμωθεί μέσα στην κοινωνία τα προηγούμενα χρόνια. Δηλαδή ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν καινοτόμησε με τις μεταρρυθμίσεις του Οικογενειακού Δικαίου ή τις αλλαγές στον χώρο της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Απλώς υλοποίησε αιτήματα που είχαν ήδη κατακτήσει τις συνειδήσεις της πλειονότητας των πολιτών. Αιτήματα που θα μπορούσε να τα ικανοποιήσει και μια παράταξη της Κεντροδεξιάς, αν δεν ήταν δέσμια ιστορικών προκαταλήψεων.
Το γεγονός πως το ΠΑΣΟΚ μίκραινε, δεν σημαίνει πως μετατράπηκε σε ένα κόμμα πρωτοπορίας. Δηλαδή σε ένα κόμμα που θέτει ή ασπάζεται προχωρημένα μηνύματα, τα οποία είναι ξένα και δυσνόητα στη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών. Πολύ δε περισσότερο, δεν επιτρέπει αυτές οι προωθημένες θέσεις να αποτελέσουν αντικείμενο εσωστρέφειας και εσωκομματικών διαφορών, τη στιγμή που αγωνίζεται για να ανακάμψει.
Η κυρία Λάσπα στην προκειμένη περίπτωση εξέφρασε με τη γνωστή απορριπτική θέση της, για την ανάγνωση παραμυθιών από μια drag queen, την άποψη του μέσου πολίτη, υπό την προϋπόθεση βεβαίως πως αυτός γνωρίζει τον συγκεκριμένο όρο και τα συνδηλούμενά του. Η υπόθεση drag queen, δηλαδή της παράστασης όπου άνδρες μεταμφιεσμένοι σε γυναίκες υποδύονται τον ρόλο τους, ξεφεύγει από το πλαίσιο του δικαιωματισμού και των έμφυλων ταυτοτήτων, πολύ δε περισσότερο αν η παράσταση αφορά μια σχολική χριστουγεννιάτικη γιορτή. Είναι προφανής η σύγχυση μιας τέτοιας γιορτής με ένα πρωτοποριακό δρώμενο για ενηλίκους.
Η νέα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ επειδή βρίσκεται κάτω από την ιδεολογική πίεση του ΣΥΡΙΖΑ αποδοκίμασε την απορριπτική θέση της κυρίας Λάσπα. Αν πρόκειται να προσχωρήσει η Κεντροαριστερά στις πιο προωθημένες θέσεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς στα ζητήματα των κοινωνικών δικαιωμάτων, χάνοντας τη δική της ιστορική φυσιογνωμία, δεν έχει αντιληφθεί πως ο ψηφοφόρος προτιμάει πάντα το γνήσιο προϊόν από το ιμιτασιόν.
