«Είμαι άνθρωπος. Οι πολιτικοί είναι άνθρωποι. Δίνουμε ό,τι μπορούμε για όσο μπορούμε και μετά έρχεται η ώρα. Και για μένα ήρθε η ώρα». Μόλις στα 42 χρόνια της, η πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας, Τζασίντα Αρντερν, ανακοίνωσε ότι παραιτείται από το αξίωμά της. «Ξέρω τι χρειάζεται αυτή η δουλειά και ξέρω ότι δεν έχω πια αρκετό καύσιμο στο ντεπόζιτο για να την κάνω σωστά. Είναι τόσο απλό. Φεύγω γιατί μια τόσο προνομιούχα δουλειά συνεπάγεται και μεγάλη ευθύνη. Την ευθύνη να ξέρεις πότε είσαι το κατάλληλο πρόσωπο για να ηγηθείς, αλλά και πότε δεν είσαι». Από το 2017 ασκεί καθήκοντα πρωθυπουργού η Αρντερν και στη θητεία της κλήθηκε να διαχειριστεί μια σειρά από κρίσεις, ανάμεσά τους την πανδημία, μια τρομοκρατική επίθεση, την αύξηση του κόστους ζωής.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που έσπευσαν να συνδέσουν την απόφασή της να αποσυρθεί από την ενεργό πολιτική με την υποχώρηση των ποσοστών της. Η ίδια είπε ότι δεν έχει κάτι περισσότερο να προσφέρει και ότι ανυπομονεί να βρεθεί δίπλα στην κόρη της όταν θα ξεκινάει το σχολείο φέτος. Γιατί, όπως πρόσθεσε, «είμαι άνθρωπος».
Ατυχοι εκεί στη Νέα Ζηλανδία. Αναγκάζονται να κάνουν πολιτικούς τους κανονικούς ανθρώπους. Δεν έχουν τη δική μας τύχη, που διαθέτουμε τους υπεράνθρωπους πολιτικούς. Που η ενέργειά τους δεν στερεύει ποτέ. Που η διάθεσή τους για ανιδιοτελή προσφορά στα κοινά είναι ανεξάντλητη. Που θυσιάζουν οικογένεια, καθημερινότητα, ζωή στον βωμό της υπηρεσίας προς τον λαό. Που συχνά κάνουν την υπέρτατη θυσία να σκλαβώνουν τα παιδιά τους στο ίδιο δυσβάσταχτο έργο.
Αλλο ημισφαίριο η Νέα Ζηλανδία, άλλος κόσμος όσον αφορά τα πολιτικά ήθη. Ανεξαρτήτως κινήτρων, ακόμη κι αν αποφάσισε να φύγει επειδή βλέπει την ήττα να έρχεται, η Νεοζηλανδή πολιτικός αποφάσισε να φύγει. Και μάλιστα σε ηλικία που πολλοί ξεκινούν τη διαδρομή τους στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Οι συγκρίσεις με τα καθ’ ημάς αναπόφευκτες και μάλλον στενάχωρες. Εμείς έχουμε συνηθίσει στο ακριβώς αντίθετο. Στην προσκόλληση στην καρέκλα της εξουσίας με κάθε τρόπο. Σε πολιτικές ηγεσίες που αρνούνται να δεχθούν ότι δεν έχουν να προσφέρουν και να παραμερίσουν, μπας και κάποιος άλλος έχει ένα καλύτερο σχέδιο. Που, ακόμη κι όταν ο λαός τούς αποδοκιμάζει, κάνουν ότι δεν διαβάζουν τα μηνύματα και εξακολουθούν να δηλώνουν «παρόντες». Που όταν δουν ότι πάνε να τους παραμερίσουν, αυτοπροτείνονται για τη μία ή την άλλη θέση, γιατί «έχω πολλά να προσφέρω». Που εκβιάζουν, όχι πάντοτε συγκαλυμμένα, προκειμένου να διατηρήσουν τα κεκτημένα ή να διεκδικήσουν ακόμη περισσότερα. Που ανέχονται να ακούν σκληρή κριτική για τα πεπραγμένα τους, χωρίς να αρθρώνουν ούτε λέξη για να υπερασπιστούν όσα έκαναν ή να αισθανθούν την υποχρέωση να αποχωρήσουν υπό το βάρος της αποδοκιμασίας.
Το 2020 η Τζασίντα Αρντερν ήταν η πιο αγαπητή πρωθυπουργός του κόσμου. Ισως η απόφασή της να φύγει εξηγεί γιατί.