Αυτό το άρθρο έπρεπε να το είχα γράψει προχθές. Oμως διαβάζοντας για την πτώση του F-4 πως «κι όμως δεν είναι παρά ένα εργατικό ατύχημα που συνιστά τραγωδία όχι ανείπωτη, αλλά πολλαπλώς ειπωμένη αφού συμβαίνει συχνότατα…», κατάλαβα ότι η οργή και η αγανάκτηση γι’ αυτή την άποψη θα επηρέαζαν την ευπρέπεια του λόγου μου. Και η οργή και η αγανάκτηση με κυρίευαν όλο και πιο πολύ γιατί αυτά δεν τα υποστήριζε κάποιο ανώνυμο τρολ του Διαδικτύου ούτε κάποια περιθωριακή ιστοσελίδα, αλλά το Left.gr που είναι η επίσημη ιστοσελίδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι άνθρωποι αυτοί, λόγω της ιδεολογίας τους, δεν μπορούν να συλλάβουν τι σημαίνει καθήκον προς την πατρίδα. Νομίζουν πως οι πιλότοι που πετούν με 800 χιλιόμετρα την ώρα στα 100 μέτρα πάνω από τη θάλασσα, κάνουν την ίδια δουλειά με τον εργατοτεχνίτη σε ένα εργοστάσιο.
Δεν τους περνάει από το μυαλό πως κάποιοι προασπίζονται την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας, ρισκάροντας καθημερινά τη ζωή τους. Και στην προκειμένη περίπτωση την έχασαν.
Μια τραγωδία στις Ενοπλες Δυνάμεις και ειδικά στην Πολεμική Αεροπορία είναι εξ ορισμού ανείπωτη. Γιατί νέα παιδιά, με δική τους επιλογή, αποφάσισαν να κινούνται μεταξύ ζωής και θανάτου, πληρώνοντας το βαρύ τίμημα αυτής της επιλογής, όπως και οι οικογένειές τους. «Ο αετός πεθαίνει στον αέρα», είπε η μητέρα του Τουρούτσικα πάνω από το φέρετρό του.
Με εντελώς αντίθετη οπτική από το Left.gr αντιμετώπισαν την τραγωδία μια δασκάλα και οι δύο μαθητές της στο χωριό Διαφάνι της Καρπάθου. Φαίνεται πως ο αιγαιοπελαγίτικος αέρας κάνει τις σκέψεις πιο καθαρές και τις συμπεριφορές πιο ανθρώπινες. Τι έκανε η νεαρή δασκάλα; Πήρε τους δύο μαθητές της και έριξαν ένα στεφάνι στα νερά του Αιγαίου στη μνήμη των πεσόντων αεροπόρων. Ο μεγαλύτερος πιτσιρικάς, μετά, χαιρέτησε στρατιωτικά.
Αυτή η όλο ελπίδα σκηνή –τόσο για το ήθος της νεαρής εκπαιδευτικού όσο και για το φρόνημα των δύο μαθητών της– έχει κάνει τον γύρο του Διαδικτύου. Δείχνει πως υπάρχει μια Ελλάδα που δεν θεωρεί τη θυσία για την πατρίδα εργατικό ατύχημα, γιατί πάνω απ’ όλα πιστεύει στην έννοια της πατρίδας.