Η σχέση μας με την πολιτική έχει υπαρξιακό χαρακτήρα, από τη σύσταση του ελληνικού κράτους. Δεν είμαστε σαν τους Ελβετούς που δεν γνωρίζουν ποιος είναι ο ηγέτης της χώρας τους ή σαν τους Βέλγους που το κράτος τους λειτουργούσε χωρίς κυβέρνηση επί δύο χρόνια. Εδώ όλοι έχουν πολιτική άποψη για όλους και για όλα. Αυτή η κατάσταση της υπερπολιτικοποίησης είναι φυσιολογικό να οδηγεί στην πόλωση, καθώς στην Ελλάδα από τον προηγούμενο αιώνα όλες οι αντιπαραθέσεις περιστρέφονταν γύρω από δύο πρόσωπα και από δύο κόμματα, που πάντα εκπροσωπούσαν το ένα για το άλλο το απόλυτο κακό.
Συνεπώς, ως λαός είμαστε εθισμένοι στον διχαστικό λόγο, σε τέτοιο βαθμό που έχει γίνει μέρος του εαυτού μας. Προσπερνάμε με αδιαφορία όσους διαφοροποιούνται και προτείνουν ένα ήπιο πολιτικό κλίμα στις ημέρες μας. Οταν εισήγαγε αυτήν την έκφραση ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αμέσως μετά τη Μεταπολίτευση, ένα σημαντικό μέρος του πολιτικού κόσμου την αποδέχθηκε γιατί είχε αντιληφθεί πως η οξύτητα και η πόλωση έφεραν τη δικτατορία.
Σήμερα, σχεδόν μισό αιώνα μετά, τουλάχιστον τα μισά χρόνια της πολιτικής ζωής κύλησαν μέσα σε κλίμα ακραίων εντάσεων και εκρηκτικών συγκρούσεων. Οι περίοδοι 1981-1993 και 2011 έως τις μέρες μας διακρίνονται για τον φανατισμό, την εμπάθεια και τον τοξικό λόγο. Ενα διάλειμμα υπήρξε η πρώτη δεκαετία του 2000, όταν οι Ελληνες, αποχαυνωμένοι από το φθηνό χρήμα, ασχολήθηκαν πιο πολύ με το πώς θα το ξοδέψουν και άφησαν τα πολιτικά πάθη στην άκρη. Η επόμενη δεκαετία πήρε την εκδίκησή της. Μέχρι τις μέρες μας η πολιτική οξύτητα βρίσκεται στα ύψη.
Συνεπώς, θα μπορούσα να ισχυριστώ πως είμαστε εκπαιδευμένοι στη διαχείριση πολωτικών καταστάσεων. Οταν συνειδητοποιήσουμε τον κίνδυνο, αντιδρούμε άμεσα. Παράδειγμα, οι εκλογές του 2012. Στις εκλογές του Μαΐου το πολιτικό μας σύστημα βρέθηκε στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Μέσα σε σαράντα ημέρες έγιναν εκείνες οι συσπειρώσεις δυνάμεων που απέτρεψαν αυτή την καταστροφική εξέλιξη. Το ίδιο συνέβη και με το πρώτο εξάμηνο του 2015.
Και σήμερα, είμαι σίγουρος πως, εν μέσω ακραίου πολιτικού λόγου και συμπεριφορών, τελικά θα ισορροπήσουμε και θα φύγουμε μπροστά.