Μέχρι το 2016 η σχέση της Ερατώς Κουτσουδάκη με την Ελευσίνα ήταν όπως και των περισσότερων Αθηναίων: υποτυπώδης. Εκείνη τη χρονιά κλήθηκε να επιμεληθεί μια έκθεση για τη βιομηχανική της κληρονομιά, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ «Αισχυλείων», από τον υπό ίδρυση τότε φορέα του Μουσείου Νεότερης Ελευσίνας «Γεώργιος Αμπατζόγλου», στο Διοικητήριο του Παλιού Ελαιουργείου. Η έκθεση υποδέχθηκε το κοινό το φθινόπωρο του ίδιου έτους με τίτλο «Ανθρωποι και εργοστάσια, βιομηχανική Ελευσίνα», αφήνοντας, κατά γενική ομολογία, ισχυρό αποτύπωμα στην τοπική κοινωνία και στην ίδια μερικούς καλούς φίλους, Ελευσινίους. «Κυρίως όμως υπήρξε η αφορμή για μια σχέση με την πόλη, την ιστορία και τους ανθρώπους της, που νομίζω εξαιτίας αυτής με τίμησε ο Μιχαήλ Μαρμαρινός, πέντε χρόνια αργότερα, αναθέτοντάς μου αρχικά την εικαστική – αφηγηματική εγκατάσταση “Ελευσίνα και Επανάσταση”, που ανίχνευε τη σχέση της Ελευσίνας με τον αγώνα της Παλιγγενεσίας και κατόπιν την έκθεση “Ελευσίνα – Ωμό Μουσείο”, με σκοπό να παρουσιάσουμε στο ευρύ κοινό τα συστατικά στοιχεία της γνωστής – άγνωστης αυτής πόλης, λίγο πριν ξεκινήσει η εορταστική της χρονιά».
Η Ερατώ Κουτσουδάκη σπούδασε αρχιτεκτονική στην Αθήνα και μουσειολογία στη Θεσσαλονίκη. Ασχολείται με τον μουσειακό εκθεσιακό σχεδιασμό και την επιμέλεια εκθέσεων τα τελευταία 18 χρόνια. Μέσα από τη δουλειά της ανιχνεύει τρόπους δημιουργίας βιωματικών περιβαλλόντων και νέους τρόπους ανάδειξης και πλαισίωσης των ιστορικών τεκμηρίων, ενώ εστιάζει σταθερά στην ανάδειξη των προσωπικών, μικρών ιστοριών, πίσω από την επίσημη ιστορία. Τη γοητεύει πολύ η εποχή της νεωτερικότητας. Αυτό το διάστημα ανιχνεύει τη μικροϊστορία της Ελευσίνας, αντλώντας υλικό για το Μυστήριο 30, τον αόρατο χάρτη της πόλης, που θα αποτελεί ένα πιλοτικό μοντέλο ανάδειξης της μικροϊστορίας κάθε πόλης.
Αλήθεια, πώς αισθάνεται σήμερα που το (τρεμάμενο) όνειρο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας παίρνει σάρκα και οστά με την τελετή έναρξης στις 5 το απόγευμα; «Είναι μια μέρα πολύ πολύ μεγάλης χαράς και υπερηφάνειας», μου λέει αμέσως. «Και είναι δύο οι βασικοί λόγοι. Ο πρώτος γιατί παρακολουθώ σιωπηλά μια σειρά Ελευσίνιων, φίλων, γνωστών και μη, μέσα από τους λογαριασμούς τους στα κοινωνικά δίκτυα και τις συζητήσεις μας, που έχουν κατά καιρούς βρεθεί υπέρ και κατά του θεσμού, να συσπειρώνονται, να αγαπιούνται και να ανυψώνονται από την καθημερινότητά τους μαζί, μπροστά στην επικείμενη γιορτή. Αρα η γιορτή έχει ήδη πετύχει. Και ο δεύτερος, γιατί είχα τη μεγάλη τύχη να είμαι από τους πρώτους ανθρώπους που παρακολούθησαν τον καλλιτεχνικό διευθυντή να συζητά και να πλάθει το πρόγραμμά του, το όραμά του, με μεγάλη συνέπεια και παρά τις τεράστιες πρακτικές δυσκολίες. Και ζω τώρα, όπως όλοι μας, την ακέραια υλοποίησή του, πάνω σε πολύ στέρεα υλικά: κοινωνική γλυπτική, η πόλη ως έκθεμα, η Ιστορία ως αόρατος χάρτης. Μπορεί για πρακτικούς λόγους να μην είμαι μαζί τους αύριο, θα είμαι όμως με τη σκέψη μου και την καρδιά μου ολόκληρη εκεί!».