Τον «εκκοκκιστή ιδεών» Γιάννη Ναζλίδη τον γνώρισα το 1975, με το που πάτησα το πόδι μου στη Θεσσαλονίκη για να κάνω την εγγραφή μου ως πρωτοετής φοιτητής. Σπινθηροβόλο βλέμμα, φουντωτό σγουρό μαλλί, γενειάδα και μακρύ πανωφόρι. Κρατούσε ένα μάτσο προκηρύξεις, τυπωμένες σε πολύγραφο και με το που βρέθηκα μπροστά του, σχεδόν μου έχωσε στο πρόσωπο μια από αυτές, ρωτώντας (με) ταυτόχρονα αν γνωρίζω για «το ψέμα της καμπύλης του Λόρεντζ…».
Στραβάδι τότε εγώ, ακόμη δεν είχα προλάβει να γραφτώ στο πανεπιστήμιο, ιδέα δεν είχα από τέτοια πράγματα και η αλήθεια είναι ότι ουδέποτε ενδιαφέρθηκα να μάθω για την καμπύλη αυτού του Λόρεντζ και το ψέμα της.
Εκείνο που συγκράτησα τότε ήταν η υπογραφή στην προκήρυξη, που παρέπεμπε σε εφημερίδα τοίχου της πλατείας Τιενανμέν του Πεκίνου, στην εποχή της χήρας του Μάο: Επαναστατικό Λενινιστικό Ελληνικό Κίνημα. Ανήσυχος άνθρωπος ο Ναζλίδης, όπως και πολλοί άλλοι αμέσως μετά τη μεταπολίτευση, είχε ιδρύσει –τι πιο εύκολο;– το δικό του κόμμα και περίμενε στημένος στην πόρτα της σχολής υποψήφια προς στρατολόγηση «πρωτάκια» (θύματα), σαν κι εμένα!
Τον θυμάμαι στη συνέχεια στις ατέρμονες γενικές συνελεύσεις να εκφέρει «επαναστατικό» λόγο, με ύφος όμως μακράν εκείνου του βλοσυρού κομματικού αγκιτάτορα. Ο Ναζλίδης δεν έγινε οικονομολόγος ούτε κατέληξε κομματικός ινστρούχτορας.
Διέλυσε το ΕΛΕΚ –ούτως ή άλλως δεν έβλεπε πολιτικό χαΐρι– και επέστρεψε στη Βέροια όπου αφοσιώθηκε στον πολιτισμό και την κοινωνική προσφορά. Σήμερα έχει μετατρέψει ένα παλιό εκκοκκιστήριο βάμβακος σε «εκκοκκιστήριο ιδεών», το οποίο ζεσταίνει μια πόλη 80.000 με ιδέες και πολιτισμό. Την Κυριακή το εκκοκκιστήριο ήταν ασφυκτικά γεμάτο από Βεροιείς, που έσπευσαν στην παρουσίαση ενός βιβλίου για την ιστορία της πόλης, την οποία συνέγραψαν σαράντα συμπολίτες τους υλοποιώντας μια ιδέα και πρωτοβουλία του Ναζλίδη. Ανήμερα της παρουσίασης του βιβλίου στο εκκοκκιστήριο, η «Κ» φιλοξένησε συνέντευξη του Ναζλίδη στον Σταύρο Θεοδωράκη. Εχουν παρελάσει από τις σελίδες της «άλλης Ελλάδας» και άλλα λαμπερά μυαλά, πρωτοπόροι στον τομέα τους άνθρωποι της επαρχίας, οι οποίοι ακτινοβολούν, κοσμούν τις κοινωνίες τους.
Ο Βασίλης Κάργας στην Αλεξανδρούπολη, ο Ραϋμόνδος Αλβανός στον Γράμμο, ο Δημήτρης Παπαστεργίου στα Τρίκαλα, η Αγγελική Κοταρίδου στη Βεργίνα είναι μερικοί και υποθέτω πως έπονται κι άλλοι, δεδομένης της προσήλωσης του Αλέξη Παπαχελά να δίνει βήμα και φωνή σε τέτοιους σημαντικούς ανά την επικράτεια δημιουργούς.Και είναι πολλοί αυτοί.
