Ο φακός που συνέλαβε την Τάνια Τσανακλίδου σε κατάσταση αγωνιστικού ενθουσιασμού ήταν μέχρι συκοφαντίας παραπλανητικός. To στιγμιότυπο λαρυγγικής υπερέντασης διαδόθηκε σαν τεκμήριο μισαλλοδοξίας – καθ’ ότι και ο παραβολικός στίχος, θέλει τα εξεγερμένα μερμηγκάκια να κανιβαλίζουν στο τέλος τον αρχιμέρμηγκα. Χρειάστηκε κόπος από τα προπαγανδιστικά χυτήρια για να παρουσιαστεί η περφόρμανς τάχα σαν εμφυλιακή απειλή. Ανθρωποφάγα μυρμήγκια υπάρχουν μόνο στα παραμύθια – και στη στρατευμένη μυθοπλασία των κοινωνικών δικτύων.
Η σύγχυση όμως μεταξύ του συμβολικού και του πραγματικού δεν συντελέστηκε μόνο στην πλευρά των αντιπάλων της Τσανακλίδου. Το ίδιο το κύμα διαμαρτυρίας στο οποίο η αοιδός δάνεισε τη φωνή της φαίνεται να εκπορεύεται από ένα τραύμα μάλλον στο επίπεδο των συμβόλων, παρά της πραγματικότητας. Ο καλλιτεχνικός κόσμος (πρόκειται όντως για «κόσμο» ανεξάντλητης ποικιλίας, στον οποίο κατατάσσουν τον εαυτό τους άνθρωποι διαφορετικών ιδιοτήτων, κλίσεων και επιτηδευμάτων) ένιωσε πληγωμένος από την «απαξίωση». Ο όρος «απόφοιτος λυκείου» πήρε μια σχεδόν ρατσιστική χροιά. Τον εννοούσαν ως στίγμα οι απόφοιτοι των δραματικών σχολών, ζητώντας τι; Την αναβάθμισή τους στο προσοντολόγιο για τις προσλήψεις στο Δημόσιο.
Η διαμάχη βέβαια δεν έμεινε στο προσοντολόγιο. «Γιατί μισούν τόσο πολύ τον πολιτισμό;» αναρωτιόταν σε διαδικτυακή προκήρυξή της η Τσανακλίδου. «Θέλουν να λειτουργούμε σαν διασκεδαστές, όχι σαν πνευματικοί άνθρωποι, που μπορούμε να ρίξουμε φως στην ψυχή ενός ανθρώπου». Η τσανακλίδειος προβολή της διαμάχης δεν ήταν ιδιωματική. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης από το βήμα της Βουλής ισχυρίστηκε ότι «συστηματικά και σχεδιασμένα, η κυβέρνηση συμπεριφέρεται σαν καθεστώς και σε κάθε της βήμα προσπαθεί να επιβάλει τη βαρβαρότητα. Οι νέες και οι νέοι των τεχνών, της δημιουργίας και του πολιτισμού είναι ο στόχος».
Τέχνη, συντεχνία και σύγχυση συμβόλου και πραγματικότητας.
Ομως, ακόμη κι αν είχαν δίκιο οι διαμαρτυρόμενοι· ακόμη κι αν ήταν άδικη η διαβάθμιση του status τους στο Δημόσιο· εμποδίζεται η δημιουργικότητά τους από το προσοντολόγιο; Δεν μπορούσαν να ρίξουν φως στις ψυχές επειδή διορίζονταν σε άλλη κλίμακα; Ή μήπως είναι πιο ελεύθεροι τώρα που η κυβέρνηση ικανοποίησε εν μέρει τα μισθολογικά τους αιτήματα;
Αυτή η μελοδραματική ελεφαντίαση ενός κοινότοπου συντεχνιακού αιτήματος εξοβέλισε από τη δημόσια συζήτηση το όντως έλλειμμα: την ανυπαρξία ενός δημόσιου πανεπιστημίου για τις τέχνες.
Η χθεσινή σκηνοθεσία ήταν κατευναστική. Η παρακαμπτήριος των κατατακτηρίων και η πρόβλεψη ότι οι αμοιβές για το καλλιτεχνικό έργο στο Δημόσιο εξισώνονται με των πτυχιούχων, χωρίς να αναβαθμιστούν οι τίτλοι, κλείνει με πλάσμα το τραύμα. Επιβεβαιώθηκε έτσι ότι είμαστε το λίκνο της δραματικής τέχνης: Η κυβέρνηση έκανε ότι συμβιβάζεται. Και οι εξεγερμένοι έκαναν ότι δικαιώνονται.