Oταν το διαβάζεις, φαίνεται πολύ σοβαρό. Κουβέντες βαριές. Οταν βλέπεις όμως τη «ζωντανή» εικόνα της συζήτησης της Τετάρτης στο Ευρωκοινοβούλιο δεν μπορείς να μείνεις απρόσβλητος από τη γελοιότητα του αλλόκοτου θεάματος. Ελληνες, μιλώντας ελληνικά –με την εξαίρεση μιας βουλευτού της Νέας Δημοκρατίας– ανταλλάσσουν πολύ βαριές κατηγορίες, βασανίζοντας τους διερμηνείς: Πώς θα παραδόθηκε άραγε στα Ολλανδικά η φράση «διαπλεκόμενα ΜΜΕ»; Τι θα κατάλαβε ένας Εσθονός όταν θα έφτασε στα ακουστικά του ο όρος «Petsas’ list»;
Η συζήτηση είχε όλα τα χαρακτηριστικά του προεκλογικού καβγά που μετακομίζει εκτός έδρας για να επανεισαχθεί πακεταρισμένος ως «ευρωπαϊκός». Η Ευρώπη ανησυχεί για τη δημοκρατία στην Ελλάδα, επειδή η δημοκρατία στην Ελλάδα εξάγει στην Ευρώπη τα προβλήματά της, περιμένοντας από εκείνη να λειτουργήσει ως ηχείο για την προεκλογική τους δραματοποίηση. Ετσι, στη σάλα του Στρασβούργου αντήχησαν οι ελληνικές φωνές που είπαν ότι στην Ελλάδα η αστυνομία εισβάλλει στους κινηματογράφους για να συλλάβει παιδιά· η Ακτοφυλακή πνίγει πρόσφυγες· ο Πρωθυπουργός χρησιμοποιεί πρακτικές της Στάζι. Το τελευταίο το είπε ο πιο έμπειρος από τους ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ – ο Δημήτρης Παπαδημούλης. Τόσο έμπειρος, ώστε φρόντισε να προκαταλάβει τον αντίλογο των συναδέλφων του, λέγοντας ότι δεν δυσφημεί εκείνος τη χώρα, αλλά «αυτοί που συρρικνώνουν τη δημοκρατία».
Στιγματίζοντας με κατάρες την ελληνική δημοκρατία.
Αλήθεια, δεν είναι αυτή η μεγαλόστομη θρηνωδία για την ελληνική δημοκρατία δυσφημιστική; Δεν συνιστά αυτο-στιγματισμό της χώρας το γεγονός ότι οι ευρωβουλευτές της την παρομοιάζουν στην ευρωπαϊκή σκηνή με την Πολωνία και την Ουγγαρία του Ορμπαν;
Για να δείξει κανείς πόσο χονδροειδής είναι αυτή η υπερβολή, αρκεί να χρησιμοποιήσει τους ισχυρισμούς εκείνων που την εκφράζουν. Αν οι υποκλοπές ήταν μια βαριά αυθαιρεσία, ποιος την αποκάλυψε, αν όχι ο Τύπος; Ποιος επιμένει να την ελέγχει, αν όχι οι Ανεξάρτητες Αρχές; Οποιος σταθεί ένα πρωί μπροστά σε ένα αθηναϊκό περίπτερο και χαζέψει τα πρωτοσέλιδα, πώς μπορεί να πει ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει ελευθερία του λόγου; Μήπως η προηγούμενη κυβέρνηση δεν είχε δοκιμάσει να σφετεριστεί μια αρμοδιότητα που το Σύνταγμα απονέμει στην ανεξάρτητη αρχή του ΕΣΡ; Μήπως δεν είχε δοκιμάσει να επηρεάσει την κρίση του δικαστηρίου που αναγνώρισε την αντισυνταγματικότητα του σφετερισμού; Μήπως δεν είχαμε δει υπουργούς να απαγγέλλουν την ποινική ενοχή των αντιπάλων τους από το πεζοδρόμιο;
Η σύγκριση αυτή δεν έχει νόημα (μόνο) ως συμψηφισμός ανορθογραφιών. Καταδεικνύει ταυτόχρονα ότι η ελληνική δημοκρατία –όπως κάθε δημοκρατία– βρίσκεται διαρκώς αντιμέτωπη με τις θεσμικές της επισφάλειες. Δεν είναι ποτέ τετελεσμένη. Αλλά δεν είναι ούτε ανάπηρη. Οποιος την παρουσιάζει ως συλημένη, δεν τη βοηθάει ούτε να καταλάβει, ούτε να επουλώσει τα τραύματά της. Δίνει απλώς επιχειρήματα στους αντισυστημικούς αντιπάλους της.