Ο σεισμός της Αθήνας της 7ης Σεπτεμβρίου 1999 είναι για όλους όσοι τον έζησαν μια συλλογική τραυματική εμπειρία. Τα 5,9 Ρίχτερ ήταν ο φονικότερος σεισμός των τελευταίων 50 ετών, αλλά και εκείνος με το μεγαλύτερο κόστος σε ζημιές στη χώρα μας. Μέσα σε 15 δευτερόλεπτα, εκτός από τους 143 ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους και τους περίπου 2.000 που τραυματίστηκαν, επλήγησαν καίριες υποδομές, ενώ 5.222 σπίτια κρίθηκαν «κόκκινα». Οι ζημιές αποτιμήθηκαν σε 3 δισ. δολάρια ΗΠΑ.
Από τότε πέρασαν σχεδόν 24 χρόνια. Και, όπως συχνά συμβαίνει στην ανθρώπινη φύση (και επομένως στην πολιτική), η υπόθεση ατόνησε. «Τρέμει το φυλλοκάρδι μου βλέποντας τόση αδιαφορία για έναν πραγματικό κίνδυνο», ανέφερε στη συνέντευξή του στην «Κ» (13.2.23) ο ομότιμος καθηγητής του ΕΜΠ Θεοδόσης Τάσιος.
Σήμερα στο υπουργείο Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας θα πραγματοποιηθεί σύσκεψη ώστε να οργανωθεί η επανέναρξη των προσεισμικών ελέγχων στα δημόσια κτίρια. Η μέχρι τούδε εμπειρία δείχνει ότι δεν πρόκειται για απλή υπόθεση. Χρειάζονται έμπειροι μηχανικοί – η Διεύθυνση Αποκατάστασης Επιπτώσεων Φυσικών Καταστροφών (πρώην Υπηρεσία Αποκατάστασης Σεισμοπλήκτων) του υπουργείου Υποδομών διαθέτει τα κατάλληλα στελέχη σε όλη τη χώρα, τουλάχιστον για τα πιο σημαντικά, όπως τα νοσοκομεία και τα σχολεία. Ομως δεν επαρκούν. Αυτό που χρειάζεται επίσης είναι η σταθερότητα, μια αντισεισμική πολιτική η οποία δεν θα «ξεθωριάζει» όσο απομακρυνόμαστε από ένα καταστροφικό γεγονός.
Πέρα από όλα αυτά, πρέπει να ανοίξει και πάλι η συζήτηση για τον ρόλο των ελεύθερων χώρων (όχι επί υπογείων πάρκινγκ ή σταθμών μετρό, για προφανείς λόγους). Οχι μόνο για την υγεία και την ευζωία των κατοίκων των αστικών κέντρων, όχι μόνο για την αντιπλημμυρική προστασία, αλλά και για την ύπαρξη «κενών» όπου κάποιος θα αναζητήσει καταφύγιο σε περίπτωση σεισμού. Οντας ένας από τους χιλιάδες που βρέθηκε εκείνο το πρωί στο κέντρο της Αθήνας, εργαζόμενος στην «Καθημερινή» στην οδό Σωκράτους στην Ομόνοια, θυμάμαι τις σκηνές που επικράτησαν τις πρώτες ώρες, με τον κόσμο να συνειδητοποιεί ότι δεν είχε πού να πάει. Και δυστυχώς, στα 24 χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, σε αυτόν τον τομέα δεν έχει αλλάξει τίποτα στο κέντρο.