Το καλοκαίρι του 1990 φιλοξενούσα έναν φίλο από την Ιταλία. Μόλις είχα ξεμπερδέψει με τις Πανελλήνιες Εξετάσεις και είχα τη φαεινή ιδέα να ταξιδέψουμε με τρένο στην Πελοπόννησο. Τελικός προορισμός θα ήταν η Αρχαία Ολυμπία που ιδανικά θα μπορούσε να συνδυαστεί με τις παραλίες του Κυπαρισσιακού Κόλπου. Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: έως τότε δεν είχα ταξιδέψει ποτέ με τρένο. Μπορούσα να διαλέξω τα λεωφορεία των ΚΤΕΛ αλλά το τρένο μού φαινόταν ιδιαίτερα εξωτική εμπειρία. Και όπως αποδείχθηκε, ήταν και με το παραπάνω.
Θυμάμαι ακόμα πόσο είχα εντυπωσιαστεί από το πόσο όμορφος ήταν αρχιτεκτονικά ο σταθμός Πελοποννήσου αλλά και από το πόσο εξωπραγματικά μικρός σε σχέση με τους ελάχιστους ευρωπαϊκούς που είχα δει μέχρι τότε. Ο φίλος από τον ιταλικό Βορρά δεν έλεγε τίποτα, μάλλον από ευγένεια. Ξεκινήσαμε έχοντας μπροστά μας υπερβολικά πολλές ώρες ταξιδιού ακόμα και για τα ελληνικά δεδομένα. Ηταν μια παράμετρος που είχα αγνοήσει πανηγυρικά κάνοντας την εντελώς αυθαίρετη υπόθεση ότι το τρένο θα πήγαινε πιο γρήγορα από τα λεωφορεία, δεδομένων των άθλιων κυκλοφοριακών συνθηκών στο τμήμα Κόρινθος – Πάτρα και Πάτρα – Αρχαία Ολυμπία. Σαν να μην έφταναν οι ταχύτητες αραμπά, κάπου κοντά στην Κινέτα το τρένο ακινητοποιήθηκε. Για κακή μας τύχη την ημέρα εκείνη επικρατούσαν συνθήκες καύσωνα και ο συρμός που ταξιδεύαμε δεν είχε κλιματισμό. Μείναμε σταματημένοι για περίπου 1,5 ώρα. Αλλά δεν θα ήταν η μοναδική φορά που για κάποιον απροσδιόριστο λόγο η αμαξοστοιχία μας θα κοκάλωνε στη μέση του πουθενά. Κατεβήκαμε εξαντλημένοι κάποια στιγμή κοντά στις 7 το απόγευμα στον σταθμό της Ζαχάρως επειδή θέλαμε να προλάβουμε λίγη μέρα για να κολυμπήσουμε. Είχαμε ξεκινήσει στις 9 το πρωί, ίσως και νωρίτερα. Μια διαδρομή που σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα είχε διαρκέσει περίπου 4 ώρες (το πολύ), εμείς την είχαμε διανύσει σε… δέκα.
Από το 2011 το ελληνικό κράτος μάς απάλλαξε μια και καλή από τη σιδηροδρομική ντροπή του δικτύου της Πελοποννήσου με τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο: το κατήργησε. Από το άλλοτε πληθωρικό δίκτυο συνολικού μήκους 750 χιλιομέτρων που αριθμούσε 159 σταθμούς σήμερα βρίσκονται σε λειτουργία κάποια ελάχιστα ίχνη του: ο γνωστός «οδοντωτός» Διακοφτού – Καλαβρύτων, το τμήμα Κατάκολο – Πύργος – Ολυμπία για τουριστικά δρομολόγια και το τμήμα Αγιος Βασίλειος – Ρίο – Πάτρα, ως προαστιακός σιδηρόδρομος. Σταθμοί και αρχειακό υλικό, πολύτιμα αρχιτεκτονικά στοιχεία, εγκαταστάσεις και υποδομές έχουν κατά καιρούς λεηλατηθεί, καεί ή καταστραφεί. Τα εγκαταλελειμμένα τρένα και οι άδειοι σταθμοί μιλούσαν. Αλλά κανείς δεν άκουγε.