Ακολουθεί μια παράθεση αποσπασμάτων: «Η σηματοδότηση του σιδηροδρομικού δικτύου, η οποία έχει εγκατασταθεί μέσα από μία πληθώρα συμβάσεων τα τελευταία 30 χρόνια, έχει κοστίσει στο ελληνικό Δημόσιο άνω των 450 εκατ. ευρώ και δεν λειτουργεί στο μεγαλύτερο μέρος του σιδηροδρομικού δικτύου. (…) Η αδυναμία λειτουργίας της τηλεδιοίκησης έχει οδηγήσει στο κλείσιμο των κέντρων τηλεδιοίκησης στο Σιδηροδρομικό Κέντρο Αχαρνών (ΣΚΑ), στον σταθμό Λαρίσης, αλλά και στον σταθμό Κορίνθου, η κατασκευή των οποίων κόστισε κάμποσα εκατομμύρια στο Δημόσιο και στην Ε.Ε.» (Αχιλλέας Χεκίμογλου, «Το Βήμα», 25/4/2012).
«Οι σταθμάρχες θα δουλεύουν από τη θέση Λυκότρυπα και από το λεγόμενο σημείο 0, εκεί δηλαδή που τέμνονται οι γραμμές του ΣΚΑ και του Προαστιακού, με ασύρματο, χαρτάκια και τη μανιβέλα, όπως έκαναν συνάδελφοί τους πολλές δεκαετίες πίσω. (…) Ηδη έχουν πραγματοποιηθεί τρία ατυχήματα με εκτροχιασμούς μέσα σε μία εβδομάδα. (…) Τουλάχιστον ομιχλώδης είναι η δραστηριότητα της Ρυθμιστικής Αρχής Σιδηροδρόμων, αφού πέραν των μελετών για το άνοιγμα της σιδηροδρομικής αγοράς, το έργο της αγνοείται» (Αχιλλέας Χεκίμογλου, «Το Βήμα», 23/1/2012). «Καταγραφή των προβλημάτων του δικτύου έχει πραγματοποιηθεί προς το παρόν μόνο από τους εργαζομένους. (…) Στο 70% της γραμμής Αθήνας – Θεσσαλονίκης δεν λειτουργούν η τηλεδιοίκηση και τα φωτοσήματα. Η γραμμή Θήβας – Τιθορέας είναι μονή εδώ και 10-12 μήνες, λόγω εργασιών. Το τμήμα μεταξύ Δομοκού και Παλαιοφαρσάλου εξυπηρετείται εδώ και 8 μήνες από μονή γραμμή κυκλοφορίας λόγω έργων» (Αλεξάνδρα Κασσίμη, «Καθημερινή», 11/9/2017).
«Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα δεν λειτουργεί η φωτοσήμανση, ούτε η τηλεδιοίκηση. Δεν λειτουργεί κανένα σύστημα προστασίας έναντι του ανθρώπινου λάθους, όπως το ETCS, το οποίο όταν κάνουμε λάθος εμείς οι μηχανοδηγοί το αντιμετωπίζει ή το προλαμβάνει», δήλωση του προέδρου της Πανελλήνιας Ενωσης Προσωπικού Ελξης, Κώστα Γενιδούνια, στην έρευνα του Νίκου Μορφονιού για το MIIR 6/2/2020.
Ουδείς αρμόδιος μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν γνώριζε. Διαχρονικά, σε διαφορετικές εφημερίδες και τα τελευταία χρόνια σε δημοσιογραφικές ιστοσελίδες, έχουν αποτυπωθεί οι παθογένειες του ελληνικού σιδηροδρόμου.
Τα αποσπάσματα που παρατέθηκαν δεν είναι τα μοναδικά, δίνουν απλά μια αίσθηση. Κάποιοι δημοσιογράφοι, ορισμένοι με εξειδίκευση στο συγκεκριμένο ρεπορτάζ, έχουν ασχοληθεί. Το πρόβλημα είναι ότι στην Ελλάδα, παρά τις επισημάνσεις δεν υπήρξε διαχρονικά κουλτούρα ανάληψης, απόδοσης και καταμερισμού ευθυνών.
