Την Κυριακή περνούσα μέσα από την πορεία διαμαρτυρίας για το δυστύχημα των Τεμπών. Ξαφνικά, από το πουθενά άρχισαν να πέφτουν δακρυγόνα και κρότου-λάμψης, χωρίς να υπάρχει κάποια σοβαρή εστία έντασης. Ο κόσμος –νέοι άνθρωποι και… ασυνήθεις ύποπτοι που δεν συχνάζουν σε πορείες– άρχισε να εκνευρίζεται και να αναπαράγει την επιχειρηματολογία, η οποία συνήθως εκφράζεται από τους «μπάχαλους»: απρόκλητη επίθεση από την αστυνομία, δημιουργία εντυπώσεων, εκφοβισμός της συντηρητικής εκλογικής βάσης στη θέα επεισοδίων.
Χθες πραγματοποιήθηκε μια μεγάλη, μαζική πορεία στο πλαίσιο της απεργιακής κινητοποίησης. Πέντε(!) σταθμοί του μετρό έκλεισαν από πολύ νωρίς, ενώ παραδοσιακά κλείνουν δύο. Ακουσα πολλούς ανθρώπους που δεν σκόπευαν να κατέβουν στη συγκέντρωση να αποφασίζουν να πάνε, από αντίδραση για την προσπάθεια της αστυνομίας να περιορίσει με τέτοιου είδους τεχνάσματα την προσέλευση.
Η υπεραντίδραση των Αρχών, απόρροια του κυβερνητικού πανικού για την ατμόσφαιρα στην κοινωνία, δεν είναι καλή ιδέα. Συχνά φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα και προκαλεί ριζοσπαστικοποίηση των πολιτών και του εκλογικού σώματος. Η κυβέρνηση αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα θα έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικά στο πώς χειρίζονται την οριακή κατάσταση. Αν η κυβέρνηση επενδύει στο χάος, για να επανασυσπειρώσει τους «νοικοκυραίους», ακολουθεί λάθος στρατηγική. Αν η αντιπολίτευση πιστεύει ότι η οργή θα οδηγήσει σε ανάκαμψη των ποσοστών της, σφάλλει. Η τάση αποδόμησης ολόκληρου του πολιτικού συστήματος δεν ευνοεί κανένα κόμμα. Είναι απολίτικη. Κυρίως ενισχύει την αγανάκτηση και την αποχή.
Μέσα σε αυτό το κλίμα αβεβαιότητας, πάντως, το μόνο σίγουρο είναι ότι η κυβέρνηση διανύει ίσως τον δυσκολότερο μήνα της θητείας της. Οι πολίτες είναι εξοργισμένοι για τις χρόνιες παθογένειες του ελληνικού κράτους, που οι υποτιθέμενοι «άριστοι» απέτυχαν να διορθώσουν. Οι Βρυξέλλες αμφισβητούν τις επιδόσεις της Ελλάδας στο κράτος δικαίου, φέρνοντας ως παράδειγμα τις παρακολουθήσεις, τις απευθείας αναθέσεις, τη λειτουργία της Δικαιοσύνης, τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ακόμη και ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, τον οποίο ουδείς μπορεί να κατηγορήσει για εμπάθεια ή μικροκομματική στρατηγική, διατυπώνει ερωτήματα για τις ξένες επενδύσεις που προσελκύει η Ελλάδα. Το συλλογικό πένθος έβγαλε τελικά στην επιφάνεια όλα όσα κουκουλώνονταν μεθοδικά κάτω από φωτογενή αφηγήματα.