Προχθές το πρωί μια ομάδα νέων παιδιών βγήκε από τον σταθμό του ηλεκτρικού στην πλατεία Βικτωρίας για να πάει στο συλλαλητήριο. Οι συρμοί δεν πήγαιναν ώς την Ομόνοια. Δεν έδειχναν τόσο χαρούμενα όσο ο κ. Μπιμπίλας και οι ηθοποιοί του που έβγαλαν σέλφι στη διαδήλωση κάνοντας διάφορες κωμικές γκριμάτσες για να δείξουν πόσο χαρούμενοι ήσαν που συμμετείχαν στο πένθος για τα Τέμπη. Και το δημοσίευσαν κιόλας στο fb για να μην ξεχαστεί. Πώς το λέει ο Εμπειρίκος: «Οι Ελληνες που πρώτοι αυτοί στον κόσμον εδώ κάτω έκαμαν οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου». Λυπάμαι για την παρουσία του υπέροχου αυτού στίχου σ’ ένα μάλλον κακόγουστο περιβάλλον αλλά προσπαθώ να οργανώσω τις ψυχολογικές μου άμυνες. Επανέρχομαι στη σκηνή με τους νέους οι οποίοι έχουν την τύχη να διασταυρωθούν με κύριο που κρατούσε από το χέρι τα δύο του παιδιά. Αυτός αρπάζει την ευκαιρία για να μεταφέρει τη σοφία του στους νέους. Και τους λέει με τη δέουσα αυστηρότητα. «Να ξέρετε ότι για όλ’ αυτά φταίει ο Μητσοτάκης». Τη στιγμή εκείνη εμφανίζεται περίοικος αλβανικής καταγωγής, αστυνομικός στην προηγούμενη πατρίδα του. Ο οποίος αποστομώνει τον σοφό σαρκάζοντάς τον: «Και βέβαια φταίει ο Μητσοτάκης. Δεν ήταν εκεί για να γυρίσει το κλειδί». Στη συνέχεια εμφανίζεται διμοιρία νεολαίων του ΚΚΕ με τον δέοντα εξοπλισμό από καδρόνια. Ο Αλβανός αστυνομικός ο οποίος μάλλον έχει τα κέφια του τους φωνάζει από το απέναντι πεζοδρόμιο: «Αν ήμασταν στην Αλβανία θα σας είχα μπαγλαρώσει χωρίς δεύτερη κουβέντα». Η διμοιρία συνέχισε την πορεία της όπως το επέτασσε το καθήκον της.
Δεν αναφέρομαι στο επεισόδιο για να υποβαθμίσω την αξία των προχθεσινών συλλαλητηρίων ούτε όσων συμμετείχαν σ’ αυτά για να εκφράσουν το πένθος τους, τους φόβους τους και τις ανασφάλειές τους. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς βέβαια η λέξη πένθος, με την ιερότητα που την περιβάλλει, ταιριάζει μόνον στους συγγενείς, τους φίλους και τους οικείους των θυμάτων. Αυτοί πενθούν. Δεν πενθεί η νεολαία. Εμείς οι υπόλοιποι αισθανόμαστε ανασφάλεια, φόβο ενδεχομένως, αγανάκτηση ή και θυμό. Δυστυχώς για μας και την ελληνική κοινωνία ακόμη και η αγανάκτηση και ο θυμός έχουν χάσει την αξία τους. Είδαμε με ποια ευκολία την εκμεταλλεύθηκαν διάφοροι καμποτίνοι για να εισπράξουν υπεραξία στο χρηματιστήριο της πολιτικής. Περιμένουν τη δεύτερη ευκαιρία. Ομως, όσο ρηχή κι αν είναι η συλλογική μας μνήμη η πρώτη ευκαιρία που τους δόθηκε δεν έχει ακόμη ξεχαστεί. Ο Αλβανός αστυνομικός μίλησε με τη φωνή της κοινής λογικής. Κι αν έχει κάποια σημασία ο σαρκασμός του είναι ότι στηρίζεται στα βιώματά του. Το βίωμα ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος που δεν μπορεί να αντιληφθεί ούτε ο πατέρας, ούτε τα παιδιά του ΚΚΕ, ούτε οι εγκληματίες που κατέστρεψαν το μνημείο των νεκρών της Marfin.