Ο θυμός και η αγανάκτηση που προκάλεσαν στην κοινωνία το φρικτό δυστύχημα των Τεμπών και οι αποκαλύψεις που ακολούθησαν όσον αφορά τα αίτια είναι το κυρίαρχο στοιχείο στη διαμόρφωση του προεκλογικού τοπίου. Το πολύνεκρο δυστύχημα αποτελεί καθοριστική τομή που μεταβάλλει μια λίγο-πολύ αναμενόμενη προεκλογική αντιπαράθεση, με τα λίγο-πολύ συνήθη διλήμματα, με πολλές φωνές και πόλωση, σε μια σχεδόν μονοθεματική συζήτηση, με ζητούμενο την πιεστική ανάγκη αλλαγής του κράτους.
Πιεστική γιατί δεν αφορά πλέον η σχετική συζήτηση απλώς το επίπεδο εξυπηρέτησης των πολιτών, αλλά, όπως με τον πλέον τραγικό τρόπο αποδείχθηκε, την ίδια τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους. Τα κόμματα αναγκαστικά θα κληθούν να δώσουν απαντήσεις. Ομως, αυτό για το οποίο θα πρέπει πρωτίστως να πείσουν τους πολίτες είναι όχι το πώς θα αλλάξουν το κράτος, τι θα κάνουν γι’ αυτό, αλλά ότι πραγματικά επιθυμούν να αλλάξουν το κράτος. Καθώς είναι διαχρονικά τα παράπονα από τον τρόπο λειτουργίας και το επίπεδο εξυπηρέτησης, η αλλαγή του κράτους έγινε και άλλες φορές στο παρελθόν κεντρική υπόσχεση στην πορεία προς την κατάκτηση της εξουσίας. Είτε ως μεταρρύθμιση, είτε ως εκσυγχρονισμός, είτε ως επανίδρυση, με εντυπωσιακές, σε κάθε περίπτωση, λέξεις, που συμπύκνωσαν το ζητούμενο. Και που στην πορεία έμειναν λέξεις.
Οι πρώτες δημοσκοπήσεις μετά την τραγωδία των Τεμπών δείχνουν μια λίγο έως πολύ αναμενόμενη εικόνα και επιβεβαιώνουν ότι μεγαλώνει η δυσπιστία και η αποστροφή των πολιτών για το πολιτικό σύστημα. Η ενίσχυση της αποχής και της λεγόμενης αντισυστημικής ψήφου φανερώνει ότι οι πολίτες όχι απλώς θέλουν να τιμωρήσουν την κεντρική πολιτική σκηνή, υπεύθυνη για την κατάντια του κράτους, αλλά και ότι δεν πιστεύουν ότι πραγματικά υπάρχει βούληση για ριζική αλλαγή, για ξερίζωμα των παθογενειών.
Ολα όσα ανέδειξε το δυστύχημα των Τεμπών, την «ωχαδελφιστική» λογική υπαλλήλων επιφορτισμένων με το κρίσιμο καθήκον εξυπηρέτησης του μεταφορικού έργου, την απουσία οποιασδήποτε αξιολόγησης, την ανεπάρκεια σε εκπαίδευση και γνώση, το πελατειακό σύστημα, τις κοπάνες, την προσπάθεια μετάθεσης ευθυνών μέχρι να χαθεί ο μίτος για την απόδοσή τους, τις μετατάξεις που αφήνουν αποψιλωμένες υπηρεσίες και ελεγκτικές αρχές είναι οικεία στους πολίτες εδώ και πολλά χρόνια. Με τη μία ή την άλλη μορφή τα έχουν βρει μπροστά τους όταν αναγκάζονται να «εξυπηρετηθούν» από το κράτος. Και δίνοντας στο παρελθόν ψήφο εμπιστοσύνης σε όσους υποσχέθηκαν να τα καταπολεμήσουν, έδειξαν ότι επιθυμούν το ξερίζωμα των παθογενειών. Η ενίσχυση της αποχής, το γύρισμα της πλάτης στην πολιτική και στις εκλογές δείχνουν ότι πλέον ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων δεν πιστεύει ότι το πολιτικό σύστημα επιθυμεί ή μπορεί να αλλάξει τα κακώς κείμενα.
Γι’ αυτό, στην παρούσα συγκυρία, το πρώτο ζητούμενο για τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας δεν είναι να πουν τι σκοπεύουν να αλλάξουν, αλλά να πείσουν ότι πραγματικά θέλουν και μπορούν να συγκρουστούν με το –συχνά– σάρκα εκ της σαρκός τους κακό κράτος.