Εφυγε και ο μεγάλος Μίμης Παπαϊωάννου. Αριστεροπόδαρος, με φοβερό επιτόπιο άλμα. Ο τρόμος και ο φόβος των τερματοφυλάκων, όπως είναι η κλισαρισμένη έκφραση. Ολοι όσοι ανδρωθήκαμε ποδοσφαιρικά στη δεκαετία του 1960, κάθε φορά που ακούγαμε στο ραδιόφωνο πως η μπάλα βρίσκεται στα πόδια του Μίμη Παπαϊωάννου σφιγγόταν η ψυχούλα μας για το τι θα μπορούσε να συμβεί στην ομάδα που υποστηρίζαμε.
Η δική μου η γενιά είναι η γενιά του ραδιοφώνου. Του ήχου και όχι της εικόνας. Την απουσία της εικόνας την αναπλήρωναν ο τόνος της φωνής του σπίκερ και οι ιαχές των φιλάθλων. Από αυτούς τους δύο παράγοντες καταλάβαινα αν η ομάδα μου κινδύνευε να δεχθεί γκολ ή αν βρισκόταν κοντά στην επίτευξή του. Η φαντασία μου δούλευε ακατάπαυστα στα 90 λεπτά της μετάδοσης του αγώνα, ώστε να μετατρέψω σε εικόνες αυτά που άκουγα. Εικόνες σε συνεχόμενη ροή.
Ευτυχώς σε αυτό βοηθούσαν σημαντικά οι συγκλονιστικές φωνές του Αντώνη Πυλιαρού, του Βασίλη Γεωργίου, του Στάθη Γαβάκη, του Γιάννη Λογοθέτη. Και για εμάς τους Παναθηναϊκάκηδες, η ηρωική φωνή του Μιχάλη Γιαννακάκου, από τη «Λεωφόρο». Αυτοί οι άνθρωποι, εκτός από τη μαεστρία τους να σου δίνουν να καταλάβεις τι γίνεται μέσα στο γήπεδο, από τις αυξομειώσεις της έντασης της φωνής τους, ήταν και άριστοι χειριστές της ελληνικής γλώσσας.
Στο παιδικό μου μυαλό χαράχθηκαν, από την αναμετάδοση των αγώνων, μετοχές όπως «ο επερχόμενος» και «ο καραδοκών», σπάνια ρήματα για ένα παιδί δημοτικού, όπως «τελεσφορώ», «αποσοβώ», «διεμβολίζω» και βέβαια η μαγική έκφραση «αιλουροειδής απόκρουση». Κάθε φορά που καταλάβαινα από τη φωνή του Γιαννακάκου πως η ομάδα μου κινδύνευε να δεχθεί γκολ, περίμενα από τον αίλουρο Οικονομόπουλο να απογειωθεί και να σώσει την εστία του. Για αυτό και τον αποκαλούσαμε «πουλί».
Ολα αυτά είναι καταγεγραμμένα στον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου μου. Τίποτα δεν έχει χαθεί. Ακόμη και αυτοί που εγκαταλείπουν τον μάταιο τούτο κόσμο έχουν αφήσει την παρουσία τους στα μαγικά χαρτάκια των παιδικών μου χρόνων με τις φιγούρες τους, χαρτάκια που ήταν κρυμμένα στο περιτύλιγμα μιας σοκολάτας. Καλό ταξίδι, Μίμη, από έναν Παναθηναϊκάκια θαυμαστή σου.