Μια ζωή «έπαιρνε ρόλους». Ετσι δικαιολογήθηκε ο Μιθριδάτης Χατζηχατζόγλου για τα σεξιστικά και ομοφοβικά tweets που ανέσυραν κάποιοι από το ψηφιακό του παρελθόν. Δεν μιλούσε ο ίδιος, υποψήφιος πλέον με τον ΣΥΡΙΖΑ, χιπ-χόπερ. Μιλούσε η περσόνα που είχε πλάσει για να καταγγείλει όσα φαινόταν να εκστομίζει. Σάτιρα έκανε. Οχι πολιτική.
Μπαίνεις στον πειρασμό να τον πιστέψεις αν ανατρέξεις στο βίντεο-μονόλογο στον οποίο οφείλει τη μετάβασή του από τη σλανγκ αλληγορία στην αγχωμένη κυριολεξία. Στο δωδεκάλεπτο υβρεολόγιο το οποίο είχε δημοσιεύσει εν μέσω πανδημίας δεν θυμίζει τον παλιό του εαυτό. Ο 48χρονος περφόρμερ δεν είναι πια ο ατσούμπαλος μετέφηβος του συγκροτήματος Ημισκούμπρια, που βρήκε νωρίς το κοινό του, στα τέλη του 20ού αιώνα, χάρη σε ένα αθυρόστομο καλαμπουράκι τόσο βέβηλο ώστε να αρέσει στους συνομηλίκους του, αλλά και τόσο καθωσπρέπει ώστε να το υιοθετήσει τότε η νεαρή ιδιωτική τηλεόραση.
Ποιος και πώς «μιλάει» στους νέους;
Ο «ώριμος» Μιθριδάτης φοράει γραβάτα. Κάθεται και κοιτάει κατάματα την κάμερα. Κουνάει μόνο το υψωμένο του δάχτυλο. Συνοφρυώνεται. Και, εκ πρώτης όψεως, δεν κάνει πλάκα. Μόνο βρίζει θυμωμένος. Μήπως όμως είναι κι αυτός ένας ρόλος, σαν εκείνον του σεξιστή που υποδύθηκε, υποτίθεται, για να τον αποδομήσει; Μήπως την επανάληψη των αριστερών κλισέ για «συνταγματική εκτρόπα», «παραπληροφόρα», «Κυρ Παντελήδες» και «Μου-Μου-Ε» πρέπει να την ακούσουμε σαν μαύρη ειρωνεία για τη φθορά αυτών των τοξικών υπερβολών; Η ξεχειλωμένη φόρμα βοηθάει για να φανταστούμε ότι ο Μιθριδάτης εξαπολύει ένα χείμαρρο πολακικού παραληρήματος, ακριβώς για να μας δείξει ότι η γλώσσα αυτή δεν έχει όχθες. Οτι είναι ένας οχετός πολιτικού χουλιγκανισμού.
Τώρα, που νοικοκυρεύτηκε πολιτικά, ο Μιθριδάτης ερμηνεύει πλέον αυθεντικά εκείνον τον μονόλογο των 2,5 εκατομμυρίων θεάσεων – από τον οποίο ο Τσίπρας είχε ήδη δανειστεί κάτι δίστιχα για να αλατίσει τις ομιλίες του. Ο σατιρικός καλλιτέχνης δεν κάνει πια πλάκα. Ούτε επιστρατεύθηκε επειδή είναι αστείος. Επιστρατεύθηκε για μια εκλογική ανάγκη, που το ορθόδοξο πολιτικό μάρκετινγκ δυσκολεύεται πολύ να καλύψει: Να «μιλήσει» στους νέους ψηφοφόρους. Οι προηγούμενες απόπειρες του Τσίπρα στο ίδιο πεδίο –με τον πιτσιρικά να τον προσφωνεί «bro»– είχαν τουλάχιστον δοκιμάσει να μεταφράσουν το αίσθημα των νέων σε πολιτικό αίτημα. Η μέθοδος Μιθριδάτη είναι το αντίθετο μοντέλο: Αναπαράγει τον απόηχο της πλατείας, όπως τον προσλαμβάνει από το βάθρο του δικού του, έτοιμου δόγματος.
Η επιστροφή Πολάκη και η στρατολόγηση Μιθριδάτη δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ενδιαφέρεται πρωτίστως να δρέψει το (αντισυστημικό) συναίσθημα της στιγμής, χωρίς να δοκιμάσει να ανταποκριθεί σε αυτό ως κόμμα «εξουσίας». Ως κόμμα δηλαδή όχι μόνο με προεκλογικό οίστρο, αλλά και με μετεκλογικό πλάνο. Αν με αυτές τις επιλογές φιλοδοξεί να εκπροσωπήσει τη «γενιά των Τεμπών», τότε φαντάζεται αυτή τη γενιά σαν να έχει μόνο θυμό. Σαν να μην έχει μυαλό.
