Αν «μεταπολιτική» είναι η πολιτική που ασχολείται με το πώς ασκείται πολιτική –και όχι με την καθεαυτή την πραγματικότητα– ο Βαγγέλης Βενιζέλος δεν είναι και πολύ meta. Η δική του «μεταπολιτική», την οποία συνεχώς επικαλείται ως διακήρυξη ασφαλούς απόστασης από τα πράγματα, καταλήγει περισσότερο «πολιτική» και λιγότερο meta. Δυσκολεύεται δηλαδή να τηρήσει τις αποστάσεις που διεκδικεί για τον εαυτό της. Δεν περιμένει το μετά. Τραβιέται διαρκώς από το τώρα.
Αυτή η ανάγκη του παρεμβατικού «μετά» να γονιμοποιήσει το «τώρα», εξηγεί και τον θόρυβο γύρω από τις φιλοδοξίες του Βενιζέλου για τα μετεκλογικά σενάρια κυβερνητικής δυστοκίας. Δεν φταίνε μόνο όλοι οι άλλοι που εμπλέκουν το όνομά του. Φταίει και ο ίδιος που, ακόμη κι όταν είναι έξω από τον χορό, υπολογίζει πάντοτε πού αφήνει τον ίσκιο του να πέσει.
Η ενόχλησή του πάντως (στο MEGA) για το γεγονός ότι μια εταιρεία δημοσκοπήσεων τον συμπεριέλαβε σε ερώτημά της ως πιθανό πρωθυπουργό σε μια κυβέρνηση συνεργασίας Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ ακούγεται λογική. Είναι, είπε ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, «μεθοδολογικά και δεοντολογικά γελοίο» να θέλεις να μετρήσεις έναν μεταπολιτικό που δεν είναι καν υποψήφιος για πρωθυπουργός.
Αν έχει δίκιο ο Βενιζέλος, τότε πώς είναι λιγότερο «γελοίο δεοντολογικά» να είσαι υποψήφιος και να προτείνεις για πρωθυπουργό κάποιον που δεν είναι υποψήφιος, χωρίς καν να τον κατονομάζεις; Αυτό δεν κάνει ο Νίκος Ανδρουλάκης;
Δεν κρίνει εκ των προτέρων –και ερήμην της λαϊκής ετυμηγορίας– ακατάλληλους τους υποψήφιους πρωθυπουργούς Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ, προτείνοντας έναν άγνωστο τρίτο;
Διακήρυξη αποστάσεων που ποτέ δεν τηρούνται.
Δεν εξαρτά την πρότασή του από τη «λαϊκή βούληση», ενώ ο ίδιος σπεύδει να την προεξοφλήσει εις βάρος των πολιτικών του αντιπάλων; Θα σας πω ποιον θέλω, αφού μιλήσει ο λαός, αλλά, προτού μιλήσει, ξέρω ότι δεν θέλω αυτούς τους δύο.
Αυτή η πρόταση για το «μετά» της χώρας είναι σύμφωνα με τον Βενιζέλο «λογική στο θεμέλιό της». Είναι, μόνο όπως ανέλαβε ο ίδιος να τη μεθερμηνεύσει στη γλώσσα του.
Ο Βενιζέλος είπε ότι «εφάπτεται» με τον Ανδρουλάκη. Λίγο καιρό πριν, αυτή η έφαψη δεν θα ακουγόταν εξίσου αυτονόητη, όπως σήμερα. Λίγο καιρό πριν, θα υπολόγιζε κανείς τον Βενιζέλο σε όσους έκλιναν προς την ανάγκη της σταθερής κυβέρνησης, και προς τη μόνη διαθέσιμη πρόταση που μπορεί, αριθμητικά, να την εξασφαλίσει.
Το γεγονός ότι αυτός ο υπολογισμός διαψεύστηκε, δεν οφείλεται μόνο στον Βενιζέλο και τον μικρό χώρο του υπερεπιδραστικού Κέντρου που εκπροσωπεί. Οφείλεται και στην κορυφή της κυβέρνησης που πάντα πίστευε ότι δεν χρειάζεται να κάνει τίποτε για να πείσει αυτόν τον χώρο. Οτι την κρίσιμη ώρα «αυτοί θα έρθουν μόνοι τους».
